Amenra maakt de duisternis adembenemend mooi Amenra maakt de duisternis adembenemend mooi

Endlingr, het voorprogramma op de zaterdag, tapt uit een heel ander vaatje. Het klinkt meer funky en progressief: geen lange uitgesponnen nummers voor donkere, troosteloze landschappen, maar opzwepende trips die doen denken aan Palm Desert scene. De spanning blijft, maar de continue dreiging maakt plaats voor een gevoel van opwinding en enthousiasme.

Bassiste Kris Auman weet geregeld de show te stelen met onnavolgbare baslijnen, maar ook drummer Sylvester Vanborm valt op door het tempo regelmatig op te schroeven. Een duidelijk contrast met de andere twee bands, maar daardoor absoluut niet minder sterk. De nummers van hun debuut ep From The Molten Vaults (uitgebracht in januari 2021) klinken vanavond goed, dus hopelijk weet het drietal de weg naar de studio snel weer te vinden.

Toch zijn het niet alleen de bands die de show stelen. Wie op vrijdag aanwezig is hoort hoe de vogels rond het openluchttheater zich niet zomaar opzij laten zetten. Terwijl de intro van ‘Voor Immer’ even na tienen begint en de band het podium op stapt, worden in de boomtoppen nog territoria afgebakend en beginnen de eerste kikkers in de vijver met brullen. Het resulteert in een prachtig samenspel dat de breekbare, gitzwarte poëzie extra kracht bijzet: “Liefde en licht / Een getekend gezicht / De wondes door liefde geslagen / In onze huid, ons huis / Als kraters in land / We worden littekens / We worden littekens / En reiken de hand.” Het leek onmogelijk, maar in het Vlaams komen de teksten nog harder binnen.

En hoewel de vogels op zaterdag niet half zo enthousiast zijn als de dag ervoor, maken de onverstoorbare kikkers en het gekabbel van de regen veel goed. Het openluchttheater past de band zo goed, dat het bijna zonde is als Amenra straks weer de grotere popzalen in gaat.

Uiteraard komt het moment dat de rust en de poëzie plaats maken voor een overdonderende muur van geluid en de rauwe emotie. We zien Amenra zoals we ze kennen: Colin met zijn rug naar het publiek, beweegt alsof hij zich los wil rukken van zijn leed, bezeten door de pijn. Ook de rest van de band speelt foutloos en strak: stoïcijns, maar vol passie. Het publiek laat zich gretig overrompelen. Net als in een volle poptempel zie je 75 minuten lang hoofden ritmisch met de muziek mee schudden en wordt het ritueel vol overgave ondergaan. Het is misschien een cliché, maar hier is geen live-ervaring mee te vergelijken.

Qua setlist brengt de band beide avonden dezelfde nummers ten gehore, zij het in wisselende volgorde. Behalve ‘Voor Immer’ horen we van De Doorn het fenomenale ‘De Evenmens’. De rest van de avond klinkt een samenvatting van de afgelopen vijftien jaar Amenra door het theater. We horen publieksfavorieten als ‘Razoreater’ en ‘Nowena I 9.10’, maar ook ‘Dearborn and Buried’, een nummer dat aanzienlijk minder vaak live gespeeld wordt.

Opvallend is hoe goed de nummers van De Doorn aansluiten op het oudere werk en de band tegelijkertijd tijdens deze nummers iets extra’s geeft. Als er halverwege ‘De Evenmens’ ruimte is voor spoken word van Colin, draait hij zich naar het publiek toe. Dat voelt op zichzelf al intens, we kijken hem immers niet vaak in de ogen vanavond, maar je merkt dat hij zijn tekst met nog meer passie en vuur brengt dan we op het album van hem horen: “Zie hoe ik de asse / De urne aan je gaf / Ik zie, ik zoek, in stilte / Mijn eigen graf.”

Maar hoewel ieder nummer kan rekenen op een enthousiaste reactie, wordt er nooit zo gereageerd als op de eerste tonen van ‘A Solitary Reign’. Het nummer van album Mass VI (2017) is misschien wel een van hun meest toegankelijke stukken, maar tegelijkertijd een nummer waarin alle welbekende elementen van Amenra tot in perfectie samenkomen. Geschreven als een eerbetoon voor de moeder van drummer Bjorn Lebon en volgens Colin een nummer dat “universele aard van onze muziek en boodschap weer moet geven”. En dat is gelukt. Wie geen kippenvel krijgt tijdens ‘A Solitary Reign’ is af.

We zouden ons af kunnen vragen waarom ze hun setlist op de tweede avond enigszins gehusseld hebben, maar de wegen van Amenra blijven ondoorgrondelijk. Toegegeven, beginnen met ‘Voor Immer’ en eindigen met ‘De Evenmens’, met daartussen in een geweldige doorsnede van hun oeuvre, voelt iets logischer, iets meer als Amenra: je eindigt de avond na een rollercoaster weer waar je begonnen bent. De cirkel is rond.

Het is echter een minuscule kanttekening bij deze twee perfecte shows. Wat betreft liveshows staan de Belgen nog altijd op eenzame hoogte, en met het nieuwe album heeft het levensverhaal van het collectief er weer een geweldig hoofdstuk bij gekregen. Of het komt door negen maanden stilte op de podia, de band die als herboren op het podium staat of de intieme setting, het maakt allemaal niet uit: de rituelen van dit weekend voelen precies goed.

“Met hart en ziel / Hoe ik hier nu kniel / En jouw grote pijn / Laat niemand zijn.”