De Japanse instrumentale post rock-formatie Mono geniet al twee decennia een rotsvaste reputatie op het gebied van intense live-optredens. In het kader van hun 20th anniversary-tour metselen zij hun emotioneel geladen muur van geluid vanavond in een uitverkocht Doornroosje.

Jo Quail

Voor die tijd is het eerst nog de beurt aan de Britse celliste Jo Quail. Om acht uur betreedt de in het zwart gehulde avant-gardiste het podium. Met haar op maat gemaakte elektrische cello, die nog het meest weg heeft van een grote dinosaurus-schedel, bouwt ze haar complexe muziek langzaam op door inventief gebruik te maken van een loopstation. Laag op laag verwordt het van solo tot ensemble, van ensemble tot orkest. Ze gebruikt daar alle mogelijke speeltechnieken voor; percussie wordt geslagen en met strijkstok en vingers weet ze via de cellosnaren een uiterst breed geluidsspectrum aan te spreken. Al snel tart het de verbeelding dat hier maar één iemand op het podium staat.

Vijf nummers brengt ze ten gehore en tussendoor spreekt de muzikante ons regelmatig toe. Onder andere over het soms geïmproviseerde karakter van haar materiaal. "Pieces change every night and you are part of that change." Een interactieve show dus, en hoewel het instrumentarium verschilt laat het muzikale idioom van Jo Quail  zich uitstekend spiegelen aan de hoofdact. Het aandachtige publiek lijkt haar drie kwartier durende set prima te waarderen.

 

 

Het concert

Mono + Jo Quail
Dinsdag 10 december 2019
Doornroosje, Nijmegen

 

Setlist Jo Quail

White Salt Stag
Gold
Reya Pavan
Mandrel Cantus
Adder Stone

Jo Quail

Machtige crescendo's

De kleine, Paarse zaal van Doornroosje vormt met zijn donkere omgeving en potdichte akoestiek vanavond een perfect habitat voor het Tokiosche Mono. Tegen een achtergrond van symmetrisch opgestelde, van bekkens vervaardigde  lampen - waarbij men het visuele op subtiele wijze aan het sonische lijkt koppelen - betreedt het viertal na intro 'God Bless' het podium. Bij opener 'After You Comes the Flood' herkennen we meteen de formule die zo kenmerkend is voor hun materiaal: Minimalistische melodische thema's worden aan het begin van een song gedefinieerd, waarna het geluid opzwelt tot machtige crescendo's in nummers die de tien minuten-grens regelmatig passeren.

Mono is daarbij geen band waarbij je als publiek uitbundig tekeer gaat. Ook gitaristen Hideki Suematsu en Takaakira Goto nestelen zich vrijwel de gehele set op hun kruk en met onmiskenbare echo's van My Bloody Valentine weten zij met behulp van een flinke batterij aan effectpedalen met hun galmende gitaren een breed scala aan klankkleuren te schilderen. Een belangrijke rol is tevens weggelegd voor het glockenspiel en de zompige drums van Dahm Majuri Cipolla, de enige Amerikaan in de band. Interactie met de muziek vindt daarbij vooral plaats tússen onze oren en het is mooi om te zien hoe ieder in het publiek, soms met gesloten ogen, de bij vlagen etherische kakofonieën op zijn

Mono

Uitbreiding van het spectrum

In de eerste helft van de avond ligt de nadruk op het dit jaar verschenen tiende album Nowhere Now Here. Dat er ook na twintig jaar ruimte is voor uitbreiding van Mono's muzikale spectrum zien we wanneer bij  'Breathe' bassiste Tamaki Kunishi even achter de microfoon plaatsneemt en een verrassend goede zangstem in huis blijkt hebben. Er wordt ook ouder werk gespeeld in de vorm van 'Death in Rebirth', met een lang uitgesponnen outro van gitaarfeedback, en 'Dream Odyssey', met Kunishi achter de digitale piano.

Met 'Meet Us Where the Night Ends' en 'Sorrow' - waarbij Suematsu's heldere gitaarspel soms herinneringen oproept aan dat van David Gilmour, zijn we weer terug bij het meest recente album. Tijdens 'Halcyon (Beautiful Days)' vergezelt Jo Quail de band nog even op het podium en laat met haar elegante begeleiding van deze Mono-klassieker uit 2004 weer een andere kant van haar veelzijdige spel zien. Na de climax van majestueuze afsluiter 'Ashes in the Snow' verdwijnt de band onder stroboscopisch lichtgeweld even uit het zicht.

Mono

Introspectie

Wanneer Mono weer op het podium verschijnt voor hun encore worden we voor het eerst vanavond even kort toegesproken door Takaakira Goto. Hij bedankt ons en reminisceert over dat men al twintig jaar op de planken staat. Om de cirkel rond te maken sluit men af met het bijna even zo oude 'Com(?)' van hun tweede album One Step More and You Die. Wanneer de bandleden tijdens een laatste explosie van feedback onder luid applaus één voor één het podium verlaten hebben - deze keer definitief - echoot hun geluid nog lang na in zowel de zaal als de hoofden van het vanavond aanwezige publiek. Met een hypnotiserend, veelgelaagde sonisch tapijt beweegt Mono de luisteraar haast tot persoonlijke introspectie. En een nauwere relatie met muziek kunnen we ons eigenlijk nauwelijks voorstellen.

Setlist Mono

God Bless
After You Comes the Flood
Breathe
Nowhere Now Here
Death in Rebirth
Dream Odyssey
Sorrow
Meet Us Where the Night Ends
Halcyon (Beautiful Days)
Ashes in the Snow
Com(?)

Mono