Curtis Harding in Doornroosje: muzikaal sterk maar onpersoonlijk Curtis Harding in Doornroosje: muzikaal sterk maar onpersoonlijk

De band opent de avond krachtig. Het geeft het publiek een voorproefje van het genre waarin Harding en band zich begeven, wat Harding zelf ‘Slop ’n Soul’ noemt. Dit komt neer op retro-soul muziek, met invloeden als r&b, blues, psychedelic en rock. Soul met een randje dus.

De eerste helft van het optreden lijkt te fungeren als warming-up. Wanneer je luistert, hoor je vakmanschap terug in de achtergrondband van Harding. Maar wanneer je kijkt, zie je vooral een band die moeite heeft om interactie en een intrinsieke drive te vinden. Op Harding na wordt er vooral met stalen gezichten gespeeld. Dat straalt beheersing over hun muzikale product uit, maar veroorzaakt ook een onpersoonlijke houding richting het publiek.

De drummer en de bassist zijn duidelijk erg goed op elkaar ingespeeld. Ze doen niets te veel en niets te weinig. Ook de sound is voor elkaar. De gitarist speelt veelal chops en af en toe een solo, de drummer zorgt voor veel muzikale ruis door continu met een halfopen high-hat te spelen, en dan is er nog een bandlid dat alle ‘overige geluiden’ produceert door middel van een keyboard, een mini Moog en een saxofoon.

Dat geeft de band een eigen geluid, maar maakt het helaas ook erg voorspelbaar. Nagenoeg elk liedje lijkt op elkaar door deze manier van spelen. Los van Curtis’ eigen definitie over het genre, komt het achteraf vooral neer op een redelijk herkenbare soulsound. Desondanks zitten er sterke momenten in. De bij het publiek wat bekendere songs zoals ‘I Need Your Love’ en ‘On And On’ zijn sterk geschreven en bevatten onverwachte, goed uitgedachte muzikale ideeën.