Veel meer dan drie silhouetten op een nauwelijks verlicht podium kregen we dinsdagavond niet te zien in Doornroosje. Met stroboscopische regelmaat zagen we flitsen van een man met een gitaar, die zijn publiek hooguit drie keer bedankte en tegen zijn bandgenoten al helemaal niet sprak. Kortom: een ouderwets gezellig avondje The Soft Moon, dat in 2015 nog zo'n sterke indruk achterliet op het Valkhof Festival.

The Soft Moon

En dat terwijl Luis Vasquez op jongste plaat Criminal de afstand met de luisteraar lijkt te verkleinen. Voor het eerst noemt hij zijn teksten 'an accomplishment', en belangrijker: voor het eerst staat zijn zang een stuk helderder in de mix. Nummers als 'Burn' en 'The Pain' kunnen zelfs, en zeker voor The Soft Moon-begrippen, door voor heuse singles. Alsof ze de relatieve lichtheid van het nieuwe werk kracht bij willen zetten, knallen bij deze nummers enkele bouwlampen de zaal in die de aanwezigen - al is het maar voor even - uit de duisternis trekken. 

Klinkt weer gezellig...?
Ja, verder blijft het vooral duister. Maar dat mag geen verrassing zijn, bij een band die de hoge baslijntjes van Joy Division combineert met de gothpop van Depeche Mode en het kille industriële van Nine Inch Nails. En het woord 'band' mogen we eigenlijk alleen live gebruiken: alle platen van The Soft Moon zijn het solo-werk van multi-instrumentalist Vasquez, opgenomen in studio's verspreid van Californië tot Berlijn en de heuvels van Noord-Italië. 

Wie? The Soft Moon
Waar? Doornroosje, Nijmegen
Wanneer? Dinsdag 13 maart 2018
Het publiek: deint, veelal in het zwart gekleed, gewillig mee met de donkere postpunk uit Californië.
Was het goed? Ja best wel. Superstrak gespeeld, en die combi van weinig licht en de zware sound maakt het bijna automatisch heel intens. Al maakte het drie jaar terug op het Valkhof Festival nét wat meer indruk.

Maar live is het een drietal?
Dat is ook wel nodig. Vasquez combineert die eerder genoemde baslijntjes met grommend lage synths en snerpende gitaren, trommelt zo nu en dan zelf over de ijzige ritmes van zijn drummer heen, en zingt ondertussen door een waas van galm over het einde van de wereld. Kneiterstrak is die band trouwens; we kunnen het door het gebrekkige licht niet allemaal even goed zien, maar veel nummers worden ogenschijnlijk zonder aftikken vol tegelijk ingezet. Oefening (en een goede clicktrack) baart kunst: live tourt The Soft Moon, solo-project of niet, al jaren in deze samenstelling.

Op het Valkhof Festival was het drie jaar terug echt overweldigend. The Soft Moon eindigde nog op 1 in de eindafrekening van 3voor12 Gelderland. Hoe is dat vanavond?
Het is echt goed hoor. Strak zoals gezegd, en die combinatie van weinig licht met de duistere muziek maakt het bijna automatisch heel intens. En wat Joy Division ook altijd zo knap voor elkaar kreeg: dankzij die snelle baslijntjes is het tegelijk weer heel erg dansbaar. Op het Valkhof kwam The Soft Moon destijds wellicht nét wat harder binnen, vanavond lijkt de band ook een tikkeltje op de beruchte automatische piloot te spelen, maar toch: sterk optreden weer van de Californische zwartgallers.

Setlist:
1. Criminal
2. Dead Love
3. Circles
4. Burn
5. Choke
6. Total Decay
7. Zeros
8. Like a Father
9. Give Something
10. Far
11. Young
12. Wrong
13. Into the Depths
14. The Pain
15. Insides
16. Die Life
-
17. Black
18. Want