Kids 'n' Billies 2018: themafeest voor rockabillies Kids 'n' Billies 2018: themafeest voor rockabillies

Altijd mooi om te zien hoe mensen zich inleven in het thema rockabilly met hun vetkuiven en leren jasjes voor de heren en wijde petticoats, vlinderbrillen, polkadots en een Grace Kelly-rol voor de dames. Als de haardracht ontbreekt, kan daar ter plekke iets aan gedaan worden door de gespecialiseerde kappers. Maar de show wordt elk jaar weer gestolen door de kids voor het podium. Een met enorme koptelefoon uitgedoste peuter die keer op keer het podium beklimt, een meisje in roze glitterjurk dat helemaal opgaat in haar gitaarspel en en passant ook nog even het hart van de zangeres van de Buttshakers steelt.

Ondanks de ogenschijnlijk lange rijen kan Eetcafé de Plak het aantal hongerigen prima aan en zorgen de M’IJsjes uit Beek voor een frisse verkoeling. De kids kunnen zich vermaken bij de diverse knutselkraampjes, met ouderwets behendigheidsspeelgoed of ze kunnen zich laten schminken, tatoeëren of zich een nieuw kapsel laten aanmeten. Kids ‘n’ Billies maakt de sfeer van een familiefestival ook dit jaar weer helemaal waar met een vrolijke mix van zweefmolen, suikerspin, bier en muziek natuurlijk.

Crystal & Runnin’ Wild uit België verzorgt het eerste optreden van de middag op het hoofdpodium. Altijd een uitdaging, want het publiek is nog bezig met een verkenning van het festivalterrein. Voor de kids is er natuurlijk heel veel te doen wat voor hen veel belangrijker is: instrumenten maken, schminken, pannenkoeken bakken. Gelukkig klinkt de muziek duidelijk over het hele terrein. Crystal zelf lijkt niet te lijden onder het gebrek aan onverdeelde belangstelling en speelt haar rockabilly met verve terwijl de tribune toch langzaam volloopt.

The Buttshakers komen uit Frankrijk, hoewel zangeres Clara is van oorsprong uit Saint Louis (USA) afkomstig is. Soulvolle blues, jazzy funk, Clara en haar secondanten draaien hun hand er niet voor om. Voeg daarbij dat zij een ongelooflijk warme persoonlijkheid is en er veel interactie is met het publiek en deze zondagmiddag kan qua warmte al niet meer stuk. Heel leuk is vooral het contact met een meisje dat zich voor het toneel helemaal staat in te leven.

Jo Carley and the Old Dry Skulls (UK) spelen op het Bospodium vrolijke voodoofolk met quasi-dreigende teksten. De cello ziet eruit als een skelet, Jo speelt viool en wasbord en haalt zelfs een staf met een ramskop tevoorschijn en zet een betoverende sfeer neer op dit duistere bospodium. The Glücks is de kleinste, maar ook meteen de hardste band van de hele middag. Keiharde garagepunk en stonerrock uit België. De Leadbeaters tenslotte komen gewoon uit Amsterdam, maar halen hun muzikale kunsten vooral uit het Wilde Westen: bluegrass, country en folk wisselen elkaar in een vrolijk tempo af.

Cordovas uit Nashville, Tennesee brengt op het hoofdpodium Americana, roots en rock in een aanstekelijke mix, na een half uur gevolgd door T-99 uit Amsterdam die het rootsstokje moeiteloos overnemen. Beide bands spelen ongecompliceerde lekker in het gehoor liggende muziek. Het publiek zit intussen te eten en te drinken, het is één grote Amerikaanse picknick.

Dan zorgen de WiseGuyz uit de Oekraïne voor een echt jaren vijftig sfeertje. Zelfs hun microfoons doen mee om het gevoel op te roepen van een ballroom uit die tijd. Je ziet ze voor je, jitterbuggend en jivend. Je moet ervan houden maar het is een prima optreden om even bij te komen en je alvast voor te bereiden op de slotact.

Het absolute hoogtepunt van de avond vormt het optreden van The Fuzillis uit Londen. Met een tomeloze energie zetten ze een feestje neer, net zo vaak buiten het podium als erop en aan het einde draaien ze de rollen helemaal om en nodigen zij het publiek op het podium uit. Rock ‘n’ roll zoals het hoort te zijn: meeslepend, opzwepend, vrolijk en energiek. Wie nu zijn voeten nog stil kan houden, moet wel van beton zijn. Een mooi en daverend einde van een superleuk festival.