#ZC18 dag drie: stof happen, bier gooien & het leven vieren #ZC18 dag drie: stof happen, bier gooien & het leven vieren

Al vroeg op de dag is het tijd voor Kenny B op het hoofdpodium. Jaren eerder moest hij zijn set na drie minuten stoppen omdat er code oranje was, maar vandaag kan hij gewoon lekker zijn gang gaan. Kenny B en zijn band brengen heerlijke feel-good reggae. De muziek heeft een positieve boodschap, en dat schemert tijdens zijn optreden ook zeker door. Het publiek geniet, met een biertje in de hand.

En dan is het tijd om naar een kleiner podium te gaan, namelijk The Roadhouse. Hier staat Iguana Death Cult te popelen om te beginnen. De Rotterdamse band heeft een unieke sound die zich kenmerkt door de helderheid, de schelheid en een flinke bak galm. Het resultaat is een stijl die als garagesurfrock te beschrijven is.

Bij de eerste paar nummers blijft het publiek rustig. Is het misschien te warm voor een moshpit? Zeker niet. Nadat zanger Jeroen Reek de mensen uitnodigt om mee te schreeuwen met het nummer 'Can of Worms' is de toon gezet. Het publiek stuitert voor de rest van het optreden lekker op en neer.

Op naar de megatent, want het is tijd voor de Bökkers! Dit idee hebben meer mensen en al snel staat de tent stampvol. Al voordat de heren uit Salland het podium betreden vliegt het bier in het rond en zodra de heren tevoorschijn komen neemt dit al helemaal toe. Er breekt een gigantisch feest los, alle nummers worden hard meegezongen en het bier blijft onverminderd door de tent regenen. Als er ook nog eens twee motors over het podium komen vliegen is het feest compleet.

Dan begeven we ons weer naar The Roadhouse voor de drie jonge wolven van RUV. De Enschedese band is in sneltreinvaart Nederland aan het veroveren en vandaag laten ze zien waarom. Het drietal heeft een bijzondere sound. Het is namelijk blues, het klinkt modern maar tegelijk klinkt het ook wel weer als klassieke blues. De gitarist blinkt uit met zijn solo’s en een gezellig vol Roadhouse smult ervan. Ook zijn er twee gastoptredens, waaronder één met Amerikaans supertalent Tyler Bryant. RUV barst van de potentie, en we zullen zeker meer van ze gaan horen.

Op het hoofdpodium is het tenslotte tijd voor de ervaren rockers van Triggerfinger. Zoals altijd zijn ze strak in het pak, en sinds kort hebben ze een man extra op gitaar. De band trekt vooral wat ouder publiek. De mensen gaan niet los en dat is jammer, want het zou wel kunnen bij deze muziek. De band heeft een heel dikke sound en hier en daar klinkt het experimenteel door het gebruik van rare gitaareffecten. Zanger Ruben Block heeft enorm veel charisma en interactie met het publiek en dat is knap, want hij moet ook nog gitaarspelen. Triggerfinger presteert dus, zoals ze dat eigenlijk altijd doen.

Het was een stoffige dag maar wel een enorm fijne dag. De dorpse sfeer van de Zwarte Cross is er een die je eigenlijk nergens anders terugvindt, en dat maakt het festival zo uniek. Het muzikale programma was divers en kwalitatief goed. Eigenlijk zijn de enige mensen die het stof bijten de thuisblijvers.