De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van het zwarte goud en de glimmende schijfjes. Deze keer de tweede plaat van Raw Flowers: No Time Like The Present.

De band

Vijf jaar na de oprichting van deze Achterhoekse gitaarband is de opvolger van het debuut hier. De band tracht een mengsel van garage, classic gitaarrock en verhalende teksten te breien tot een opzwepend geheel. Sneufje Pearl Jam, beetje My Morning Jacket zeg maar. Deze vergelijkingen slaan echter een beetje als een tang op een varken, want Raw Flowers heeft een eigen geluid al lang gevestigd in de roots van de Gelderse popmuziek. Na het titelloze debuut in 2014, komt de eeuwige vraag van een tweede plaat weer om de hoek kijken: Kan de band de lijn doortrekken?

 

De muziek

Als iets er bovenuit springt tijdens het luisteren van No Time Like The Present is het wel de gretigheid die de muziek uitstraalt. Heerlijke onbevangenheid met weinig aanknopingspunten die je vanaf de eerste track grijpt. Op hoogtepuntje ‘Cosmic Fugazi’ (die vroeg komt) zeggen ze het eigenlijk zelf al: ‘There is no time like the present’. De band klinkt namelijk zorgeloos, soepel en de zang van frontman Lawrence Mul is springlevend. De eindproductie van de plaat laat de band vol en energiek klinken.

bio

De plaat begint bovendien zeer intensief en laat dan één voor één de significant verschillende gezichten van de band zien. Venijnig en met flink wat seasoning vliegen de tracks voorbij. Soms wordt er even ruimte gegeven voor schurende vocalen om daarna de stilte weer te onderbreken met een vol gitaargeluid. Halverwege de plaat lijkt de variëteit echter op te raken en loert de voorspelbaarheid om de hoek. Een ander zou zeggen: Raw Flowers zoekt de blues steeds nadrukkelijker op.

De track

'The Duel' klinkt een stuk lichtvoetiger en teksten grootser. De subtiliteiten worden hier volledig achterwege gelaten. Het is desalniettemin een jasje dat de Achterhoekers goed past. Een opvallend en fijn liedje in het stof dat door No Time Like The Present wordt opgewaaid.

Het oordeel

Raw Flowers levert een speelse tweede langspeler af, niet constant en onstuimig, maar zeer zeker interessant. Tot het melancholieke slotstuk 'Wild Enough?' is het een aangrijpend luisterwerk. Om die vraag te beantwoorden: Het is zeker wild genoeg. De mengelmoes van gewenste stijlen blijkt een peulenschil voor de Achterhoekers die benadrukken dat ze veel in hun mars hebben. Inspiratie genoeg zo blijkt met dit achtbaanritje van elf vlammende liedjes getiteld No Time Like The Present. Een echte knaller zoals ‘Semper Fi’ is niet een-twee-drie te ontdekken op deze allround plaat, dus laat ze maar snel met meer komen.