De avond wordt ingeleid door Otto "of Thorns" van Toorn, zanger van The Hubschrauber en een goede vriend van Van Haren. Met alleen een elektrische gitaar en zijn fijne stem weet hij de hele zaal te vullen met een viertal covers en een nummer van de laatste Hubschrauber-plaat. De aankondiging dat hij vaker voorprogramma's komt verzorgen in Merleyn zorgt dan ook voor een fijne verrassing.
Daan van Haren, artiestennaam Dan Hair, heeft al een behoorlijk portfolio als allround geluidskunstenaar. Bij de uitverkochte releaseshow van zijn eerste eigen album, Living in the Night, werd duidelijk dat achter de komische bandnaam een serieuze muzikant schuilgaat. Een muzikant die het ambacht tot in de puntjes beheerst.
Het concert
Dan Hair & The Extensions + Otto of Thorns
Vrijdag 19 mei 2017, Merleyn Nijmegen
©
Vincent Moll
Hoe klinkt Dan Hairs eerste plaat?
Living in the Night heet het album, omdat Van Haren het liefst ’s nachts zijn liedjes zit te smeden. Qua instrumentatie berust zijn muziek vaak op het traditionele - gitaar, bas, drums, zang.
Maar daarmee is verre van alles gezegd. Doorsnee pop- of singer-songwritermuziek maakt Dan Hair bepaald niet. Hij springt op het album van folk naar weemoedige (alternatieve) rock die lonkt naar de jaren 90, naar stevige rock, naar het bijna minimalistische. De nummers zijn stuk voor stuk fijnzinnige weefsels van spannende, meanderende gitaarlijnen en interessante ritmeveranderingen. De plaat heeft precies de juiste balans van harmonie en muzikale schijnbewegingen om ervoor te zorgen dat ieder nummer je feilloos meevoert op welke emotie Dan Hair & The Extensions je maar wensen te laten voelen.
En hoe brengt de band het er live vanaf?
Aan het begin van de avond klinkt Van Harens stem nog wat vlak en is het nog wat wennen. De zaal komt echt in beweging wanneer ‘Goddamn’ wordt ingezet. Een drumcomputerbeat die elektronische indie lijkt te beloven wordt opeens bijgevallen door ouderwets gitaargerag. Met een goede Amerikaanse twang in zijn zang snauwt Dan Hair de zaal toe.
Ook live weet de band genres naadloos in elkaar over te laten lopen. 'That Sad Song of the Album' begint met droevige alternatieve rock waar Radiohead niet vies van zou zijn en ontpopt in het refrein tot een Beatles-achtige popsong, inclusief quirky tekst: "Beautiful women, they make me sad. They remind me of what I never had."
©
Vincent Moll
Is het zo treurig?
Uit zijn woorden komt vaak een introspectieve, beetje bangige jongen naar voren, die zich in het echte leven soms een loser voelt. Maar op het podium, met zijn gitaar in de hand, is Daan van Haren een meester. Vooral in de stillere nummers komt de bescheiden zanger echt tot zijn recht. In folkballad 'Joni Mitchell' vloeien de stemmen van bassist, gitarist en frontman prachtig samen. Vanuit zijn zachte, fluisterachtige timbre à Jonathan Wilson glipt Van Haren ongedwongen richting een loepzuivere falset. Bij ‘Falling Behind’, de afsluiter van de plaat en tevens het hoogtepunt van deze avond, is het moeilijk om niet aan Thom Yorke te denken.
Conclusie?
Gezien Dan Hairs ervaring op het gebied van componeren is het misschien niet zo gek dat dit debuut niet klinkt als een eerste muzikantenprobeersel, maar als het werk van iemand die al jaren niet anders doet en verdomd goed weet waar hij mee bezig is. Living in the Night is een prachtige, rijke plaat, die getuigt van muzikaal vakmanschap en die tot het artwork aan toe met de fijnzinnigheid van een edelsmid is uitgevoerd. Dit debuut belooft veel moois voor de toekomst.
©
Vincent Moll