Sinds hij in 2015 afstudeerde van het conservatorium heeft Jimmi Jo Hueting - alias Jo Goes Hunting - bepaald niet stilgestaan. Met enkel een ep op zak stond hij al in het voorprogramma van De Staat en boekte hij optredens op gevestigde festivals als Grasnapolsky en Eurosonic Noorderslag. In februari van dit jaar kwam zijn langverwachte debuutalbum Come, Future uit. Nu, drie weken later, staat hij mét band in een uitverkocht Merleyn. De experimentele sound van het album wordt goed ontvangen, maar geldt dat ook voor de live uitvoering? 3voor12 Gelderland is erbij en doet verslag.
Jo Goes Hunting, 16 maart 2017, Merleyn Nijmegen.
In totaal telt Jo Goes Hunting vanavond vijf man. Jimmi verzorgt de vocals en drums, zijn live band de synths, gitaar, bas en samples. Zoals we van de ep gewend zijn zit de muziek vol met wisselende maatsoorten, tempo's en ritmes. In combinatie met de zware, tegendraadse synthesizers en lijzige zang resulteert dat in een excentrieke en avantgardistische sound, die waarschijnlijk niet iedereen zal aanspreken.
De zaal staat inderdaad behoorlijk vol. De muziek vergt misschien een wat geoefender oor, maar 3voor12 heeft zowel online als on air al aardig wat aandacht aan de band besteed. Tel daarbij Jimmi's verwantschap met - daar is 'ie weer - De Staat, zijn eigenzinnige looks en de energieke show en de belangstelling is opeens niet meer zo moeilijk te verklaren. Het grappige is bovendien: hoe langer je naar Come, Future luistert, hoe normaler de sound wordt. Wie weet wordt de opvolger om die reden nog wel weer absurdistischer.
De live act is duidelijk geëvolueerd sinds vorig jaar. Maar dat wil niet zeggen dat er geen winst meer te behalen valt. Ook vanavond verliest de band tijdens de wat meer dromerige stukken af en toe de aandacht van het publiek. Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar de meest 'poppy' liedjes en bekendere nummers ('Act of Leaving' en 'Winner') doen het het beste. Zelfs in het avantgardistische genre is er dus nog wel behoefte aan easy listening - relatief gezien dan. Een troost voor de band: als de muziek de aandacht verliest, doet de performance dat zeker niet. De show is nergens niet energiek en de groep speelt geen noot zonder bezieling. Heftig knipperende spots en dikke, mysterieuze rookwolken maken het plaatje compleet.
Nogal, maar wel op een goede manier. Vijf minuten voor aanvang van het optreden kan het publiek de zaal zelfs nog niet in, omdat de soundcheck nog bezig is. Toegegeven: dat doet in een kleine zaal als Merleyn wel een beetje afbreuk aan het verrassingseffect. Maar als de show uiteindelijk start maakt Jo Goes Hunting het ruimschoots goed. Hoewel de hele band met overtuiging speelt, spant Jimmi de kroon. Hij ramt op zijn drumstel en zijn uithalen schreeuwt hij soms bijna door de microfoon. Wat dat betreft kun je goed zien dat het echt zijn plaat is, zowel qua lyrics als instrumentaal.
Een geloofwaardig optreden dus. Plus een flinke dosis talent, een goede opleiding en de juiste connecties. Net wanneer je denkt dat Jimmi alle ingrediënten in huis heeft om naast zijn schoenen te gaan lopen, blijkt hij in zijn vluchtige interacties met het publiek ook nog eens humoristisch en bescheiden. De band heeft dus ook nog eens de gunfactor mee. Onze voorspelling voor de komende jaren: Jo Goes Hunting wordt alsmaar groter in de scene. En als dat gebeurt, dan zijn nog grotere gigs zeker niet uitgesloten. Lowlands, anyone?