Het album is voornamelijk instrumentaal, met uitzondering van ‘Cast Away Your Spell’, ‘So Hard To Love You’ en ‘We’re Gonna Rock’ waarop Martijn van Toor de vocalen doet. De jump ’n jive op Have You Heard?! doet erg denken aan The Brian Setzer Orchestra en Cherry Poppin' Daddies, maar waar in die bands de rammelende gitaar een belangrijke rol speelt, ontbreekt dat instrument (evenals de bas) volledig op Have You Heard?! Wat de plaat voortstuwt is de opgewonden en swingende saxofoon van Van Toor die in de dertien nummers op de plaat losjes maar tegelijkertijd ook dwingend de hoofdrol opeist.

Maar laten we ook de rest van de uitstekende band niet vergeten, zoals Rob Geboers. Al met een gloeiende solo aanwezig op JL. Boogie, subtiel op This Cat en in volle glorie te horen op mede Please Tell Me en Ant Eater, is het zijn Hammond die de nummers van een extra warm geluid voorzien. Ook mede-saxofonist Evert Hoedt, drummer Andreas Robbie Carrie en gastmusici Erik Hanegraaf en Pier Borkent leggen straffe, strakke en stomende noten in het muzikale bakje.

‘JL. Boogie’ is het feestnummer dat in een opgewekt tempo vrolijk toeterend de plaat opent en eigenlijk een blauwdruk is voor de rest van het album. In hoog tempo gaat het voort met een bijna manische ‘Have You Heard’ en ‘Rock Baby Rock’, het opgewekte ‘This Cat’ en het net niet uit de bocht vliegende ‘What You Do To Me’. Op Chimpanzee horen we een paar maten die in aanzet verdomd veel lijken op When The Saints Go Marching In, een nummer dat onder meer is opgenomen door New Orleans artiesten als Louis Armstrong en Fats Domino. Wellicht niet vreemd, gezien de swing-jazz van New Orleans redelijk aanwezig is op Have You Heard?! De muziek is voortjakkerend, veelal opwindend en snel als een TGV. Op hoge snelheid. Met ADHD en zonder Ritalin.

Niet dat de nummers allemáál in een pittig en opgewonden tempo van de plaat golven. ‘Ant Eater’, ‘Going To The Church’, ‘So Hard To Love You’ en ‘Indeed I Do’ zijn relatief ingetogen en rustige nummers. De laatste twee nummers zouden niet misstaan op een prom-night in de jaren vijftig op een Amerikaanse highschool (check de film Grease 1 als dit te onbekend voorkomt). Maar waar ‘So Hard To Love You’ en ‘Indeed I Do’ prikkelen door het ingetogen ritme, hinken ‘Ant Eater’ en ‘Going To The Church’ juist op twee gedachten. Enerzijds wat rustiger dan de rest van de nummers op de plaat, maar ze schuren ook weer tegen het randje aan van swing en uptempo. Dat ambivalente zorgt ervoor dat deze twee liedjes nét niet pakken en prikkelen zoals de rest van de plaat.