Tekenend wat dat betreft is een moment vroeg in de set. Weller krijgt tijdens 'Into Tomorrow' van zijn roadie een slecht gestemde gitaar omgehangen, maar de gedachte om het nummer af te kappen en opnieuw in te zetten lijkt niet in hem op te komen. Met de gitaar half over zijn schouder zingt Weller stoïcijns door, zijn roadie met een vragende blik achterlatend: met 31 nummers op de setlist is er geen tijd voor oponthoud.
Meer dan drie hits van The Jam en The Style Council had de 59-jarige Paul Weller woensdagavond in Doornroosje niet eens nodig. Gedreven en met een aanstekelijke sneltreinvaart wisselde hij bekender werk af met nummers van zijn onlangs verschenen dertiende soloplaat, het prima ontvangen A Kind Revolution. Dat hij een geweldig strakke band bij zich had hielp, zeker. Maar het was vooral de Modfather zelf die bewees dat het nog lang geen tijd was om met pensioen te gaan.
Het concert
Paul Weller + Max Meser
Woensdag 7 juni 2017
Doornroosje Nijmegen
©
Rob Jansen
Paul Weller
Wie komt er op zo'n avond af?
Een uitverkochte - maar vanavond ruim aanvoelende - grote zaal van Doornroosje, gemiddelde leeftijd boven de veertig. Vooraan springt een man al bij openingsnummer 'I'm Where I Should Be' onafgebroken in het wild, maar ook daarachter lijkt Paul Weller te kunnen rekenen op een overwegend engaged publiek: weinig praters, des te meer aandachtige luisteraars.
Vooral solowerk dus, maar wel met band toch?
Ja, de term solowerk is relatief. Ook zijn solo-albums zijn 'bandalbums', maar we zien hem vooral als de man van die twee grote Britse acts uit de jaren 70 en 80: de mod/punk van The Jam en de soul-jazz van The Style Council. Live heeft hij al jaren een strakke, dienstbare band bij zich. Opvallendste wapenfeit is de aanwezigheid van een tweede drummer/percussionist, op rechts zou je de gitarist van Ocean Colour Scene kunnen herkennen.
Terug naar Paul Weller zelf. Gevalletje oude rocker die nog even komt cashen?
Nee, die indruk wekt hij hier geenszins. Zelfs een wat belegen ballade als 'You Do Something To Me' blijft knap overeind tussen het meer uptempo werk van de recentere platen, waarbij logischerwijs veel nadruk ligt op de laatste twee. Los van een wat langgerekte akoestische toegift - die nog fraai begint met 'Wild Wood' op vier gitaren - valt er vanavond maar weinig aan te merken op Paul Weller en consorten.
En... haalt hij die 31 nummers nog?
Bijna! Pas in de derde (!) toegift moet hij, onder druk van de naderende curfew, een nummer schrappen. De teller stopt uiteindelijk bij dertig.
©
Rob Jansen
Paul Weller
©
Rob Jansen
Paul Weller
©
Rob Jansen
Paul Weller
©
Rob Jansen
Paul Weller