StuKaFest 2017 zet twintig Nijmeegse voordeuren open op haar 17e editie

Als je kijkt naar de gelaagdheid van het originele geluid? Weinig. Maar een liveshow draait uiteindelijk om de gelaagdheid van de ervaring en daar scoort het Nijmeegse hiphop-collectief punten mee. De minuscule ruimte van de studentenkamer op de Minervaplaats wordt als excuus genomen om de confrontatie op te zoeken met het publiek. Logisch, een kleine ruimte biedt transparantie en de ongemakkelijke sfeer die zo’n nieuwe relatie tussen artiest en toeschouwer met zich meebrengt wordt snel doorbroken: "Hee, ik ken jou! Wij hadden samen echt een zieke muggenbult," kraamt een meisje uit naar Lars also known as Lerrie, die net achter zijn Korg microKontrol is gekropen die hij kort daarna omtovert tot een waardig beat-apparaat.

Daar overheen wordt er met woorden gesneden door Jeroen (a.k.a. Jeroentje) en Simon (a.k.a. Discipline a.k.a. Disci), terwijl Sam (a.k.a. V-man) samen met Felix (a.k.a. F-man) de meute voorziet van een voorbedachte melodische mood. Disci X Lerries muzikale skelet is bepantserd met drie lagen gewapend beton. "Wanneer is jullie volgende optreden?" is een waardige vraag die wordt gesteld nadat de laatste tonen de ruimte hebben verlaten. Samen met die tonen stapt 3voor12 Gelderland weer op de fiets.

De typische singer-songwriter-invloeden van eerdergenoemde zijn net zo makkelijk aan te wijzen als het verse zwarte schaap binnen de internationale politiek (hint: hij heeft net een snelcursus metselen gevolgd). Geert draagt net zo veel lucht op zijn stem als James Morisson na een hardloopwedstrijd, maakt woorden telkens net niet helemaal af en heeft een accent dat gestolen lijkt te zijn van Coldplay zanger Chris Martin – ze zijn bijna identiek! Daardoor voelt St. Solaire een beetje als een dertien-in-een-dozijn act die niet veel nieuws toevoegt aan de muziekwereld, maar ons een gevoel probeert te verkopen dat we al een duizend keer hebben gevoeld. Maar het werkt wel!

Bij de eerste inzet van Geert wordt de kelder van een studentenpand aan de Oranjesingel gevuld met een diepe warme klank. Het stilkrijgen van zo’n gigantisch kippenhok waar zelfs Tom Cruise zijn missie niet van had durven maken, blijkt St. Solaire niet veel kruim te kosten; het publiek zakt unaniem onderuit en verplaatst zichzelf met haast gesloten ogen naar een ruimte buiten de kamer – behalve die ene gast die non-stop zijn Snapchat-feed zat te bekijken. Schaam je.

Een letterlijk antwoord op die vraag heeft hij niet gegeven, maar als we zijn muziek als maatstaf mogen gebruiken voor zijn emotionele gesteldheid, gaat het keigoed met die jongen. In tegenstelling tot ronde twee valt Ruud op door zijn één-op-duizend-geluid. Zijn keuze voor een cover van Skip James verraadt dat zijn roots in de blues liggen en dat verklaart gelijk de rauwe rand in zijn schelle stem.

Maar of het komt door het consequente thema 'natuur' in zijn zelfgeschreven materiaal of zijn tokkelende gitaarspel; folkinvloeden à la Fleet Foxes kunnen niet genegeerd worden. De volgepakte kamer ergens in de Stikke Hezelstraat kan geen genoeg van hem krijgen en dat doet Ruud ook goed. De goedaardige man loopt daarom met harte een kleine 15 minuten uit – "It’s the last round, anyway." Misschien, heel misschien, heeft hij de laatste exemplaren van zijn 500-stuks tellende bash ep’s getiteld In Orbit een nieuwe eigenaar weten te geven.

Het hartvullende, oorkietelende deel van de avond is voorbij en de verkrampte spieren – die ondertussen automatisch spastisch in kleermakerszit schieten – worden vrijheid aangeboden op de afterparty in De Lindenberg. Hoogtepunten: Nijmeegs worldbeat-trots Thaïti, HBA-belofte PALMSY en djJ-collectief De Tropen – eveneens afkomstig uit de oudste stad van Nederland. De 17e editie van Stukafest bleek succesvol. Editie 18 is gegarandeerd.