De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van het zwarte goud en de glimmende schijfjes. Deze keer de ep van het in Arnhem gehuisde De Materie: Moedig Voorwaarts.

De band

Aan zelfvertrouwen geen gebrek bij De Materie, gevestigd in Arnhem. Het vijftal heeft gekozen voor diepgaande levensmuziek met een bewuste keuze voor de Nederlandse taal en is alleen daarmee al een unieke en moedige speler. Met veel interesse wordt de release dan ook in de kalenders aangestipt als één van de interessantste van Gelderland. Door de band zelf zo gesteld: 'Dit zou wel eens de eerste Nederlandstalige krautplaat kunnen zijn'. Luxor was al uitverkocht, maar wat vindt 3voor12 Gelderland eigenlijk van de zes nummers durende ep? Komt de passie tot leven op dit debuutwerk?

 

De muziek

Nederlandse teksten schieten in de regel vaak tekort in complexiteit, De Materie is een uitzondering op de regel. De gemaakte kilometers op de studie Nederlands komen tot uitdrukking op Moedig Voorwaarts. Speelse teksten zorgen ervoor dat het uitgevoerde plan zeer vertrouwd voelt en daardoor zeer kundig.

‘Nooit vergeten’ bederft helaas de pret al snel en de plaat geraakt in een kleine sleur. Even doet De Materie teveel denken aan  BLØF of andere Nederpop-giganten en dat is te weinig eer voor dit Gelderse collectief. Het wat pittoresk swingende ‘Het Spijt Me’ trekt de plaat uit het ondiepe dal naar een sterk einde toe. De Materie kruipt tijdens de twee afsluiters (beiden tracks zouden dienst kunnen doen als showstopper) gelukkig uit zijn schulp en komt nader tot eigen kern.

De Track

‘Stad’ is een spannende track. Goed gebruik van orgelsynths, focus op de interessantste teksten: hier lijkt De Materie goed te snappen waar de sterke punten liggen van de band. De lengte is juist en de track is pakkend. Het geeft de burger moed dat er meer goeds gaat komen van De Materie.

Het oordeel

Vantevoren wordt Moedig voorwaarts verkocht als een one-trick-pony. Niets is minder waar. Het is slechts een zestal plaatjes, maar samen is het een ep die de grenzen van krautmuziek en Nederlandstaligheid opzoekt. Het is bijvoorbeeld de eerste Nederlandse plaat in lange tijd waar jaren zeventig synths echt pakkend zijn. Is dat genoeg om de plaat te dragen? Het veel te ingetogen en herkenbare begin van de plaat, komt De Materie maar nauwelijks te boven. Dit korte debuut is uniek genoeg om overeind te blijven, maar zeker niet spannend genoeg om gedurende zes tracks boeiend te zijn.