Zwetend het jaar afsluiten met Black Bottle Riot Zwetend het jaar afsluiten met Black Bottle Riot

De driekoppige formatie, bestaande uit David Henry (gitaar/zang),  Dustin Boerrigter (drums) en Stijn Hazewinkel (bas) bracht in 2014 hun album Satisfriction uit en deed in 2017 wederom mee met de Popronde. Wat we horen? Een stevige gitaar, een bas die in het begin te hard staat maar verder een robuuste beat onder de nummers zet en een drummer die een solide fundament legt. Invloeden? Dirty York, Dirty Sweet en een vleugje Cream. Meest recente single ‘Lonely but I've Got This’, een uitstekende bluesrocker, is symptomatisch voor het repertoire. Doortimmerde en pakkende nummers met stevig aangezette melodieën en gegoten in massieve bluesrock. Een band waar we vast en zeker nog meer van gaan horen de komende jaren.

Tegen kwart over negen klinkt over de boxen het geluid van vallende regen en wordt het doek opengetrokken. De slide van Mike Sedee (gitaar) en de bluesharp van Simon Snel (zang, gitaar, bluesharp) trappen de avond open met een fijne versie van 'In The Balance' dat vanavond een iets ingetogener uitvoering krijgt dan op de plaat. 'Exit Spoiler' daarentegen is verre van ingetogen. Een striemende vertolking die gutst, brandt en broeit. Na twee nummers van hun debuutplaat is het tijd voor nieuw werk; een van de vele nummers die deze avond op de setlist staan. ‘Hometown’ is prima, al is het jammer dat de bluesharp te nauwelijks te horen is waardoor het lied iets aan rauwheid inboet. Ook ‘Cast Aside’ van het album III: Indigo Blues uit 2015 komt niet helemaal uit de verf. Simon kleunt bij de scherpe riff, normaliter sterk genoeg om beton mee door te snijden, een paar mis waardoor ook dit nummer minder krachtig overkomt dan doorgaans.

Doet dat er toe? Nee, eigenlijk niet. Want de vier mannen weten hoe je een feestje bouwt. Met de fans en voor de fans. En dat feestje komt naarmate de avond vordert steeds meer op gang waarbij oude nummers afgewisseld worden met nieuw werk. De nieuwe nummers zoals ‘Speaking In Tongues’,’You Lost’ en ‘Medicine’ laten een toegankelijker geluid horen dan op III: Indigo Blues dat beschouwelijker en minder straight in your face rock ’n roll was dan Black Bottle Riots eerste twee platen. Wellicht heeft de keuze om nieuw materiaal eerst live te ‘testen’ voordat de band de studio ingaat voor een ‘losser’ geluid gezorgd. Het klinkt in ieder geval uitstekend en doet verlangen naar het volgende album van de vier mannen.

Met pittige uitvoeringen van ‘Bright Light City’ en ‘Stay Hungry’ – waarbij Kees Lewiszong van Navarone als gitarist een straf gastoptreden verzorgt – komt het eindejaarsconcert van Black Bottle Riot in een uitverkocht Doornroosje tot een einde. De vier mannen weten hoe je een feestje bouwt. Met de fans en voor de fans. Gezien de hoeveelheid vocht tegen de muur en in de kelen van de bezoekers was dit wederom een dampend en geslaagd concert. En nu hop; snel de studio in om die uitstekende nieuwe nummers op plaat vast te leggen.