Het Valkhof publiek wordt zondagmiddag een aantal keren op de proef gesteld met op papier niet de makkelijkste acts, maar men wordt hiervoor ruimschoots beloond. In ieder geval met de van oorsprong in Bosnië geboren, en nu vanuit Zwitserland opererende accordeonist Mario Batkovic.

Mario Batkovic

Leeg podium

Het ziet er best vreemd uit, het grote Arc podium praktisch leeg. In het midden zit Mario Batkovic op een stoel en dat is het. Zijn houding verraadt dat hij in opperste concentratie aan zijn optreden begint. Een beetje voorovergebogen over de accordeon en met een scherpe blik naar het publiek.

Hij laat zich geen beperkingen opleggen door zijn instrument en probeert al het mogelijke uit de accordeon te halen. Het ene moment laat hij zijn accordeon kreunen, het volgende moment speelt hij serene ijle arpeggio’s die vliegensvlug heen en weer schieten. Ook de knoppen van de accordeon zelf gebruikt hij om weer nieuwe geluidjes toe te voegen aan zijn veelkleurig palet.

Batkovic is dan ook niet geïnteresseerd in genres. Zijn muziek is absoluut in de basis (modern) klassiek maar beïnvloed door jazz, minimalisme, Balkan muziek en experiment. Het is razendknap wat hij allemaal uit zijn accordeon haalt, maar zeker zo belangrijk is zijn communicatie met het publiek. Niet dat hij veel praat, integendeel. Juist zijn gezichtsuitdrukkingen en het wild schudden van zijn hoofd, dat wel iets van headbangen wegheeft, maakt dat Batkovic langzaam iedereen op het Valkhof in zijn greep krijgt.

HET CONCERT:
Mario Batkovic, Valkhof Arc, Zondag 16 juli 2017

HET PUBLIEK:
Het is nog niet bijster druk op zondagmiddag, maar het hele veld is muisstil en luistert naar de accordeon van Batkovic

WAS HET GOED:
Razendknap is een beter woord. Niet alleen wat hij met zijn instrument kan, maar ook de wijze waarop hij het publiek aan zich weet te binden

DE PLAAT:
Zijn titelloze album is 17 maart van dit jaar verschenen op het label van Geoff Barrow (Portishead)

(Tekst gaat door onder de foto)

Verhaal zonder tekst

De muziek is somber van toon en meer dan eens oprecht melancholisch. Het lijkt alsof Batkovic zijn verhaal vertelt met de accordeon. Hierdoor wordt hij ook wel vergeleken met saxofonist Colin Stetson. Beiden halen het maximale uit hun instrument en Stetson wist het Valkhof ook in zijn eentje in te pakken, in 2013 alweer.

Het moment:

Het optreden vormt één geheel dat Mario Batkovic weet af te sluiten met een spannende finale. Hij laat zijn accordeon klinken als een tientonner van een boot met donkere, lage tonen. Het duurt minuten voordat hij traditionele tonen aan het nummer toevoegt. Vervolgens weet hij op virtuoze manier het nummer naar een climax te brengen. Het eindigt weer met de aardedonkere tonen uit het begin. Hiermee is zijn optreden klaar en wacht slechts een heel groot applaus van het zeer aandachtige publiek.