Het ziet er best vreemd uit, het grote Arc podium praktisch leeg. In het midden zit Mario Batkovic op een stoel en dat is het. Zijn houding verraadt dat hij in opperste concentratie aan zijn optreden begint. Een beetje voorovergebogen over de accordeon en met een scherpe blik naar het publiek.
Hij laat zich geen beperkingen opleggen door zijn instrument en probeert al het mogelijke uit de accordeon te halen. Het ene moment laat hij zijn accordeon kreunen, het volgende moment speelt hij serene ijle arpeggio’s die vliegensvlug heen en weer schieten. Ook de knoppen van de accordeon zelf gebruikt hij om weer nieuwe geluidjes toe te voegen aan zijn veelkleurig palet.
Batkovic is dan ook niet geïnteresseerd in genres. Zijn muziek is absoluut in de basis (modern) klassiek maar beïnvloed door jazz, minimalisme, Balkan muziek en experiment. Het is razendknap wat hij allemaal uit zijn accordeon haalt, maar zeker zo belangrijk is zijn communicatie met het publiek. Niet dat hij veel praat, integendeel. Juist zijn gezichtsuitdrukkingen en het wild schudden van zijn hoofd, dat wel iets van headbangen wegheeft, maakt dat Batkovic langzaam iedereen op het Valkhof in zijn greep krijgt.