De set opent direct fantastisch grungy. De baslijnen zijn stevig en on-point, met oncomfortabel scheurende gitaren die het andere moment weer voelen als dikkig koffieschuim, zo fuzzy. De Pavement-productie druipt er, ook of misschien wel zéker live, vanaf. Er zijn gelukkig geen handleidingen voor dit soort bands, maar je begint dit ondertussen te verwachten van Canshaker Pi. Daarbij slaan zelfs nummers die nog niet op plaat verschenen zijn aan: zo zijn ‘Bicycles’ en ‘The Indian Academy’ al uitstekende livetracks. Canshaker Pi bewijst hier vandaag een live-act te zijn die een avondje Valkhof volledig uit zijn dal kan trekken.
De band omarmt zijn eigen identiteit, is gegroeid door de opgedane podiumervaring en is niet raar gaan doen na al die positieve kritieken. Ook op de Boog komen de vier in de juiste mindset, en zetten ze het park in brand. Daarmee zijn zij de voorvechters van een generatie rauwe bandjes die op dit moment Nederland onveilig maakt. Boog had Arc moeten zijn.