Anna Meredith werkte in Engeland al jaren als componist van veelal klassieke muziek voordat ze een eigen, meer elektronische kant op ging. In 2013 bracht ze twee ep’s uit, maar het zou dus nog drie jaar duren voordat het debuutalbum verscheen. Deze plaat wordt veelal onder elektro geschaard, hoewel er ook veel akoestische instrumenten te horen zijn. Met name de blazers en strijkers nemen een prominente plek in op het studiowerk. Op het podium verschijnt Anna in een zwarte glitterjurk achter een opstelling van synthesizer en drum. Verder maken een gitarist, drummer, tubaspeler (!) en celliste deel uit van de band.
Het zwaar bombastische ‘Nautilus’ is de opener van de plaat én van de set. Het nummer kent één lange opbouw van zware blaaspartijen, zonder dat het echt tot uitbarsting komt. De toon is echter gezet. Knallers als ‘Taken’, ‘R-Type’ en ‘The Vapours’ volgen. Hierin is Anna Meredith op haar best. Avant-gardistische nummers, steeds opbouwend, dreigend, beukend, avontuurlijk, maar toch ook toegankelijk en dansbaar. Alsof je Steve Reich in de blender gooit met Björk en PJ Harvey. De drummer beukt zo hard dat er onderdelen van zijn drumkit vallen, tot vermaak van de rest van de band.