Releaseshow Ink Bomb + support The Biarritz Boys & He Said No
De Onderbroek, Nijmegen. Zaterdag 24 september 2016
De onoverwinnelijke zomer van een inktvlek in De Onderbroek
Ep-releaseshow Nijmeegse punkrockers van Ink Bomb
Één ding kun je de drie heren en één dame van Ink Bomb niet verwijten en dat is luiheid. Naar aanleiding van een heuse contactadvertentie van frontman Joost kwam het viertal ruim een jaar geleden voor het eerst bij elkaar om een beetje te jammen. Vervolgens hebben ze nummers gemaakt, een demo uitgebracht, een foto laten maken van een bloederige zonneklep én op 20 september een ep uitgebracht. Op zaterdag 24 september werd dat gevierd in De Onderbroek in Nijmegen. De middag voorafgaand aan hun optreden spraken we ook met de band.
Het Concert
Op een feestavond als deze kijkt niemand naar de klok. Het feestje start wat later dan het schema weergeeft met de Nijmeegse The Biarritz Boys. De vier mannen spelen instrumentale surf in de stijl van 'King of the Surf Guitar' Dick Dale. Gitaren met veel galm en echo om het geluid van de oceaangolven na te bootsen. Met een publiek dat voor punk komt is het gedurfd om een geheel instrumentale set te spelen. The Biarritz Boys zorgen dat iedereen blijft dansen tot het eind. En ja: punk en surf gaan eigenlijk best samen. De sfeer van de surf loopt zo over naar Ink Bomb met de tropische geklede bandleden.
Tegen 22.45 uur betreden Joost, Arina, Paul en Quirijn van Ink Bomb het podium voor een luidruchtige set ter ere van Invincible Summer. In 2015 zet Joost Hoedemaeckers een advertentie waarin hij vraagt om mensen die met hem een punkrockbandje willen starten. Bassiste Arina Banga, drummer Paul van de Geijn en gitarist Quirijn Foeken zijn de gelukkigen met wie de klik uiteindelijk zodanig is dat ze een band beginnen.
De naam Ink Bomb komt uit de koker van Arina: "We zochten een naam en konden geen compromis bereiken. Naar aanleiding van de aanslag bij Charlie Hebdo bedacht ik me dat we eigenlijk allemaal schrijvers zijn en dat wij eigenlijk vinden dat de pen machtiger is dan het zwaard. Daar hebben we over gepraat en dat kwam uiteindelijk uit op Ink Bomb."
De band zet het titelnummer van de ep strak in en de gezonde spanning die het viertal de afgelopen tijd heeft opgebouwd in aanloop naar deze show, knalt in een grote straal over het publiek heen. Hoewel een paar mensen zijn gekomen voor het voor- of naprogramma, is het gros van de bezoekers toch echt gekomen om het Ink Bomb-feestje mee te vieren. En hopelijk hebben ze oordopjes bij zich, want het gaat hard. Heel hard. Misschien zelfs bij tijd en wijle té hard. Zo hard in elk geval dat de stem van Joost sporadisch wordt weggeblazen door ander geluid.
Het nummer 'Invincible Summer' lijkt zijn oorsprong te kennen in de filosofieën van Albert Camus. Joost: "Camus schreef in een essaybundel uit het begin van de jaren 50 de zin 'In the midst of winter I found inside myself an invincible summer.' Ik heb dat uitgelegd als een verwoording van positieve benadrukking van zaken, ondanks tegenslagen. Ook in mijn teksten probeer ik dat altijd te doen. Invincible summer is, vind ik, een heel mooie metafoor."
De ep duurt in totaal ongeveer 10 minuten. Dan ben je natuurlijk gauw uitgespeeld. Ergo: er moet meer bij. En daarom speelt Ink Bomb ook nummers als 'The Revolution Is My Boyfriend', 'Retard 200' en 'Slow Coming Dark', maar de boventoon wordt gevoerd door nummers die menig bezoeker al lijkt te kennen.
'Survey Says', het tweede nummer van de ep dat de band speelt, vindt zijn basis in het opkomende populisme. Joost: "Mensen als Wilders en Trump pronken ermee dat zij de stem van het volk vertegenwoordigen, maar je kunt je afvragen of het volk het ankerpunt der democratie is of moet zijn."
Arina: "Een voorbeeld is de discussie rond Nederlands als vreemde taal of als tweede taal. Uit onderzoek is gebleken dat allochtone jongeren veel beter eerst de taal van hun ouders kunnen leren en vervolgens pas Nederlands. Politici roepen massaal dat Nederlands de voertaal moet zijn en zo, maar er wordt nagenoeg niet gekeken naar de wetenschap."
'Stale', het zevende nummer van de set en met twee en een halve minuut het langste nummer van de ep, speelt het viertal ook met veel overgave. Op de ep staat het nummer ook in een akoestische versie, maar vanavond knalt het. Het nummer gaat over het belang van vernieuwing. Joost: "Het benadrukken van de oude bands die, na jaren van afwezigheid, ergens ineens een eenmalige comebackshow doen, vind ik soms een beetje jammer. Ik ben voor vernieuwing."
Arina: "Behalve Bad Religion. Die moeten gewoon 40 jaar voortbestaan." Quirijn: "Ik was dit jaar op Brakrock en daar was Adolescents en die waren écht de beste show van het festival, ondanks het feit dat ze, geloof ik, al bijna 90 jaar zijn of zo."
Tegenover het langste nummer van de ep staat het kortste nummer (42 seconden) dat vanavond als tiende nummer wordt gespeeld: 'Battering Ram'. Joost: "Ik heb geprobeerd te verwoorden dat het soms nodig is om er in een discussie met een gestrekt been in te komen. Je hebt soms reuring nodig." Paul, terwijl iedereen er hartelijk om moet lachten: "Nee hoor, het gaat gewoon over Joost die fan is van LARPing."
Het slot van de set is 'Eisenhower', een nummer dat gaat over een straat in Sittard waar Joost gewoond heeft en waar aan de lopende band mensen van flats sprongen en drugsovervallen plaatsvonden. De zware jeugd van Joost komt er in een heftige stroom geschreeuw uit, waardoor iedereen het erover eens is: Invincible Summer mag er zijn!
Het trio He Said No uit Eindhoven sluit de avond in stijl af met energieke punkrock. De leden van Ink Bomb springen in het rond op hun feestje. Slim om je eigen band als tweede te programmeren en zo nog even te ontladen van een geslaagde releaseshow.