White Denim + The Grand East. Zaterdag 15 oktober, Doornroosje Nijmegen

Het is een zeldzame prestatie om vandaag de dag tijdens een clubshow de aandacht van het publiek anderhalf uur lang in een stevige greep te houden. Deze klus kun je wel aan de Texaanse rockers overlaten. Het lijkt alsof White Denim in staat is om alles - van promnight tot bluescafé - plat te spelen. Ze hebben het fingerspitzengefühl om de juiste energie te brengen bij elk individueel nummer. De band legt de nadruk zowel op riff als ritme en zelden waren instrumentale intervallen zo levendig als deze avond in Doornroosje. Zonder overigens ook maar ergens te showboaten. Elke track vormt dan ook een fraai contrast met de vorige.

In de aangename eerste helft van de show, waarin de 'oehs' en 'ahs' van het publiek snel afwisselen, kan iemand beweren dat de show wel erg gelikt is en wellicht zelfs te clean. Dat is voor de azijnpissers, want in de tweede helft komt de show tot een ongekend hoogtepunt. Na een uur lijkt de stem van de vingervlugge frontman Petralli warmgezongen en grijpt en knijpt het zich vast in elke stuk tekst. Om zich vervolgens klaar te maken voor de volgende prooi. De blokken van drie á vier tracks lopen naadloos in elkaar over. Ook Terebecki komt tot leven. Conclusie: er is nog steeds geen speld tussen te krijgen.

De plaat van dit jaar, Stiff, heeft laten zien dat de creativiteit van White Denim uit een hele diepe voorraad kan putten. Bovenal heeft de plaat lang op zich laten wachten en de fans begonnen zich zorgen te maken. Desalniettemin lijkt White Denim in de vorm van hun leven te zijn. De switch naar duidelijk soul-invloeden worden moeiteloos in de show verweven, zo ook vanavond. Songs die niet vaak de aandacht vangen, zoals 'River To Consider' en 'Had 2 Know (Personal)' worden met gemak uit de mouw geschud en bewijzen zo dat ze de show moeiteloos kunnen dragen. Deze ontspannen band is overigens niet te verwarren met een nonchalante band. Hun gevoel voor ritme is en blijft meedogenloos.