White Denim bevestigt unieke status

Ontspannen en meedogenloos

Patrick Schimmel ,

Muziekminnend Gelderland was toegestroomd naar Doornroosje, want hier stond iets speciaals te gebeuren. White Denim, de speelse bluesrockers uit Austin, Texas, deden maar weer eens Nijmegen aan. Het op eerste gezicht sullige stel, heeft de afgelopen niet alleen in de omgeving, maar wereldwijd een reputatie opgebouwd. Dit hebben zij gedaan met rauwe garage, maar vooral ook door uit andere swingende blues- en psychedelicatijdperken te putten. Een band waarvan, door muziekliefhebbers onder elkaar, werd gezegd dat het bijna een verplichting was om ze in je hart te sluiten. Buitengewoon goede shows op het Valkhof Festival en korter geleden Down The Rabbit Hole, maakten de verwachtingen voor deze avond hooggespannen.

Het concert

White Denim + The Grand East. Zaterdag 15 oktober, Doornroosje Nijmegen

Wat onderscheidt White Denim van andere bands in een overvol genre?

Het is een zeldzame prestatie om vandaag de dag tijdens een clubshow de aandacht van het publiek anderhalf uur lang in een stevige greep te houden. Deze klus kun je wel aan de Texaanse rockers overlaten. Het lijkt alsof White Denim in staat is om alles - van promnight tot bluescafé - plat te spelen. Ze hebben het fingerspitzengefühl om de juiste energie te brengen bij elk individueel nummer. De band legt de nadruk zowel op riff als ritme en zelden waren instrumentale intervallen zo levendig als deze avond in Doornroosje. Zonder overigens ook maar ergens te showboaten. Elke track vormt dan ook een fraai contrast met de vorige.

Is White Denim, anno 2016, nog steeds een band van wereldformaat?

In de aangename eerste helft van de show, waarin de 'oehs' en 'ahs' van het publiek snel afwisselen, kan iemand beweren dat de show wel erg gelikt is en wellicht zelfs te clean. Dat is voor de azijnpissers, want in de tweede helft komt de show tot een ongekend hoogtepunt. Na een uur lijkt de stem van de vingervlugge frontman Petralli warmgezongen en grijpt en knijpt het zich vast in elke stuk tekst. Om zich vervolgens klaar te maken voor de volgende prooi. De blokken van drie á vier tracks lopen naadloos in elkaar over. Ook Terebecki komt tot leven. Conclusie: er is nog steeds geen speld tussen te krijgen.

De plaat van dit jaar, Stiff, heeft laten zien dat de creativiteit van White Denim uit een hele diepe voorraad kan putten. Bovenal heeft de plaat lang op zich laten wachten en de fans begonnen zich zorgen te maken. Desalniettemin lijkt White Denim in de vorm van hun leven te zijn. De switch naar duidelijk soul-invloeden worden moeiteloos in de show verweven, zo ook vanavond. Songs die niet vaak de aandacht vangen, zoals 'River To Consider' en 'Had 2 Know (Personal)' worden met gemak uit de mouw geschud en bewijzen zo dat ze de show moeiteloos kunnen dragen. Deze ontspannen band is overigens niet te verwarren met een nonchalante band. Hun gevoel voor ritme is en blijft meedogenloos.

De vaste leden James Petralli en Steve Terebecki, de laatste inclusief rood op de wangen en nonchalante petverschuivingen, lijken meer zichzelf dan ooit.  Zelfs als een schreeuwer vanuit de zaal James op de lachspieren werkt, blijft er één ding overeind: de strak gespeelde en vooral interessante muziek. Om met de woorden van Petralli te spreken “It’s only rock-’n-roll”. Het doet de uitgebreide toegift en alles wat er voor kwam veel te weinig eer aan. Magnifiek!