Popronde 2016 strijkt neer in Arnhem

Nieuwe talenten en gevestigde orde halen behoorlijk niveau

Tekst: Robin Oostrum en Harold Broedelet ,

De jaarlijks rondreizende Poprondekaravaan deed op 7 oktober Arnhem aan. Volgens traditie is de Popronde ook dit jaar in buurstad Nijmegen van start gegaan, maar de Gelderse hoofdstad mag met haar rijke popcultuur niet achterblijven. Op maar liefst 26 verschillende locaties kon worden genoten van uiteenlopende muziekstijlen. 3voor12 Gelderland was aanwezig en deed verslag van de meest interessante acts.

Goed om te zien dat ook Luxor Live haar grote zaal vanavond heeft geopend, met een zestal artiesten dat gedurende de avond flink blijkt te variëren in zowel stijl als toeloop. Zo zien we Rilan & The Bombardiers hier een opvallend goed gevulde zaal eenvoudig naar hun hand zetten met hun swingende variant van de klassieke southern soul. Dat het hier gaat om een van de meer ervaren artiesten op het Poprondeprogramma neemt niet weg dat Rilan hier de meest relaxte en overtuigende show van de avond neerzet; zich daarbij ogenschijnlijk achteloos door de problemen met een aan en uit schietende geluidsmonitor spelend. Dat gezegd hebbende is de show beter dan de losse onderdelen (lees: liedjes), maar desalniettemin een gelikt optreden; daar kun je in dit genre een heel eind mee komen.

De band daarna moet het met heel wat minder publiek doen. Dat valt Bartek amper te verwijten: het jonge drietal hoort met zijn garagerock 's nachts in een vuig klein kroegje te spelen, stond daar aanvankelijk ook geprogrammeerd, maar moet door het uitvallen van Thijs Boontjes opeens primetime de grote zaal van Luxor platspelen. Die is duidelijk nog een paar maten te groot voor Bartek, maar de grungy rockers laten wel al wat prima melodieuze nummers horen in het straatje van Together PANGEA, Cloud Nothings en
- dichter bij huis - Mozes and the Firstborn.

In Mahler treedt ondertussen Radio Eliza op. Met hun gekke bekken op de bandwebsite dreigt de groep uit de toon te vallen in dit ietwat chique grand café, maar live maken de jonge muzikanten een volwassen indruk. Vrolijke puberpop met een hoog springgehalte krijgen we voorgeschoteld. Toch trekken ze een ouder publiek dan hun muziek doet vermoeden. Dat is niet vreemd, want hun sound klinkt gerijpt en het ritme is soms tegendraads. Je moet het maar kunnen als jongeling. Zanger-gitarist Morris Brandt doet weinig aan small talk, zodat de vaart erin blijft zitten. "Lekker spelen" is zijn motto. Vorig jaar won Radio Eliza de Amsterdamse Popprijs. De jury oordeelde: "Ze hebben de sound, ze hebben de songs, ze hebben de toekomst." Dat maken de jeugdige musici vanavond meer dan waar.

"Energie, enthousiasme, power en een grote berg talent," zo omschrijft Bløfs Peter Slager de jongens van PEER. Het gaat hard met deze vier tieners. Nog niet gerechtigd om alcohol te drinken - de bandleden krijgen tijdens hun optreden fris geserveerd - hebben ze al het podium gedeeld met hun volwassen provinciegenoten van Racoon en Bløf. Dat ze geen terughoudendheid kennen blijkt vanavond wel. Vocalist-ritmegitarist Gijs Teuwsen bespeelt de toehoorders alsof hij dat al jaren doet. "Doe allemaal een stap naar voren." En warempel, iedereen doet het. Dat zie je niet vaak gebeuren. Met zijn uiterlijk en outfit lijkt Gijs uit het modrocktijdperk van The Jam te zijn gestapt. Zo klinkt de muziek van PEER ook: snelle, venijnige gitaarriffs met een scherp randje, ondersteund door een stuwende ritmesectie. De band pakt het publiek moeiteloos in. Als PEER dit al kan, hoe ver reiken dan de mogelijkheden?

Het is even zoeken, maar al snel blijkt dat Silent War op de eerste verdieping van café The Move speelt. Dat de vier rockers zijn ‘weggestopt’ in de bovenzaal van de kroeg is niet zo vreemd, want Silent War is allesbehalve silent. De rechttoe-rechtaan rock-'n-roll is geknipt voor dit aftandse zaaltje. Maar wie denkt dat we hier te maken hebben met het zoveelste standaard rockbandje heeft het mis. Silent War durft de uithoeken van dit genre op te zoeken. Soms klinkt het als indie, soms als alternative en anders gewoon als rock. Frontman Josha van der Horst valt met zijn gitaarspel en zang niet buitengewoon op, maar zijn charisma en podiumpresentatie zijn gelijk aan die van een ware rock-'n-roll-ster. Gitarist Dennis Jonker verpakt meerdere gitaarstijlen in een song, goed gemashed zodat het één vloeiende compositie vormt. Ook de ritmesectie - Lars van Zuilekom op bas en drummer Paul Much - beheerst verschillende stijlen. In dit genre is Silent War een aangename verrassing.

Het programma in de stad is inmiddels voorbij als Luxor volstroomt voor het nachtprogramma. Dat de pauze-dj's steeds meer elektronica draaien wijst al op een nieuwe genretwist: The Yukon Club mag de nacht inluiden. Dat doet het viertal eerder mellow dan dansbaar; de beats uit de keypads zijn loom, de gitaarlijntjes melancholisch en de zang klinkt gebroken en kwetsbaar. Prijzenswaardig hoe de spannend opgebouwde indietronica nergens naar loze refreintjes leidt, of hoe de continu op het punt van kraken lijkende stem van Alex de Bruijn geen moment verveelt. Het 3FM Serious Talent-predikaat hebben ze al, maar zolang de nummers eigenwijs genoeg blijven zou The Yukon Club liefhebbers moeten bekoren van Oscar and the Wolf tot Xiu Xiu en van Weval tot Future Islands.

Het jonge, aanstormende talent klopt tijdens de Popronde flink op de deur. In de meeste gevallen zullen ze zich nog moeten bewijzen. De 'oude' garde kent het klappen van de zweep, maar routine en ervaring alleen zijn niet meer voldoende. Daarvoor hebben de jonge muzikanten te veel in hun mars.