Plufest is een 'ons kent ons' festival in de Paraplufabriek, vlak naast het Centraal Station Nijmegen. De beschikbare 250 tickets waren ook dit jaar weer snel uitverkocht, want de bezoekers van vorige edities weten 'Hier moet je bij zijn!' Op het programma dit jaar vergeleken met de vorige editie slechts twee Nijmeegse bands (Captain Ortega , Indigo Brothers), maar dat maakt de bezoekers niets uit. Die komen namelijk vooral voor de sfeer en voor elkaar. Dat wil niet zeggen dat de muziek onderschikt was, integendeel. Want wat een kwaliteit was er te vinden op Plufest!

Als de eerste bezoekers om 14:00 uur bij de Paraplufabriek aankomen, worden ze verwelkomd door de Kitchenfloor Boys. Met een mix van folk en gypsy spelen deze Boys vrolijke akoestische nummers. De bezoekers voelen zich meteen welkom en het piratenthema is gezet. Dit thema werkt zelfs door tot in het overzicht van het programma. Bij binnenkomst krijgen bezoekers een schatkaart met daarop de speeltijden van de verschillende podia. Hier zien we als eerste Captain Ortega staan, een van de twee Nijmeegse bands van vandaag.

Captain Ortega gaat al een tijd mee en heeft in de loop der jaren een veel steviger en volwassen karakter gekregen. Een mix van grunge, stoner en hardrock weet ook hier op Plufest de dag lekker te openen. Het is jammer dat er nog niet zoveel mensen zijn op dit tijdstip. Desalniettemin spelen de heren een lekkere set en zetten ze de toon voor de rest van de dag.

De eerste band die het podium van de Tortuga mag betreden is The Fuel. De Fuel bestaat uit drie doorgewinterde muzikanten met de nodige (internationale) ervaring en nieuwkomer Jelle Klumpenaar op zang. Dat Jelle een nieuwkomer is, is nergens aan te merken. Wat een heerlijke rauwe stem die perfect past bij de heavy bluesrock die de heren spelen. De beukende en groovende ritmesectie, lekkere solo's en de rauwe zang laten je denken aan Led Zeppelin en Black Country Communion. Ondanks dat de heren slechts één ep (Add Fire To The Fuel) hebben uitgebracht, spelen ze een set van 45 minuten. Een set die geen enkele seconde verveeld en prima afwisseling biedt. The Fuel is een band om keihard in de gaten te blijven houden.

Het Spaanse Rosy Finch valt niet zozeer op door de muziek die ze maken, maar meer door wie die muziek maken. Rosy Finch is meedogenloze stoner gespeeld door twee dames en een heer. De dames spelen bas en gitaar en nemen de zang voor hun rekening. Nog nooit eerder heb ik twee vrouwen zo overtuigend stoner zien spelen. Wat een power en wat een strot heeft de zangeres. De drummer houdt zich goed staande tussen de dames en is technisch zeer goed onderlegd. Het publiek is duidelijk onder de indruk en begint nu echt los te komen.

Tussen al het geweld van de dag is er gelukkig ook wat rust te vinden en die vinden we bij de Pirate Bay. In de Pirate Bay staan een hoop stoelen en tafeltjes: duidelijk een plek waar je even tot rust kan komen en wat kan eten. Het is dan ook niet zo gek dat hier twee acts staan (of eigenlijk zitten) die dit rustige publiek weten te vermaken.

Allereerst spelen de Indigo Brothers twee sets tussen de optredens van andere bands. Voor de Nijmegenaren is het al snel duidelijk, het zijn Simon Snel (gitaar, zang) en Mike Sedee (gitaar) van Black Bottle Riot. Met slechts twee gitaren, een beatring en een houten plankje weten de twee lekkere bluesy covers te spelen. Het past perfect bij het piratenthema en het publiek zingt lekker mee.

Bellhound Choire is een soloproject van Christian Hede Madsen, de zanger van het vorig jaar ter ziele gegane Pet the Preacher. Waar Pet the Preacher een zeer stevige doomband was, is Bellhound Choire een mix van blues en folk in singer-songwriter vorm dat iets wegheeft van het solowerk van Eddie Vedder. Het begint steeds drukker te worden en dat zorgt jammerlijk voor een hoop geruis. Dat doet de muziek helaas geen goed. Gelukkig is Christian een aardige en spontane muzikant die goed op het publiek inspeelt. Er hangt hierdoor een lekker relaxed en gezellig sfeertje.

Tank86 is niet terug te vinden op de schatkaart, zij vervangen namelijk Mary Fields. De heren hebben naar verluidt al zes keer in de Paraplufrabriek gestaan en zijn dus goede bekenden op Plufest. Dit is aan het publiek goed te merken, want het is de eerste band waar men echt schouder tegen schouder staat vanwege de drukte. Tank 86 is instrumentale stoner/doom. Zelf noemen ze het 'instrumental heaviness'. De muziek is één grote brok energie en vooral de bassist is fantastisch om naar te kijken. Complimenten aan de geluidsman bij deze band trouwens. De kwaliteit van het geluid in de betonnen hal is werkelijk fantastisch.

The Incredible Stacks lijkt in eerste instantie niet helemaal te passen tussen al het gitaargeweld van de dag, maar ze krijgen het publiek lekker aan het dansen. De band speelt een mix van funk, lounge en klein scheutje dance. The Incredible Stacks heeft flesjes met spliterwten gevuld en delen dat uit aan het publiek, wat lekker mee kan doen op deze manier. De muziek is voor de meesten even wennen, maar werkt aanstekelijk en steeds meer mensen komen lekker in een feeststemming. De band speelt in 45 minuten tijd 3 nummers en maakt gebruik van veel herhaling en kleine veranderingen. Daardoor lijkt het publiek in een soort trance te komen waar het tot het einde van de set niet meer uitkomt.

Het Spaanse Pyramidal speelt een heerlijk potje space rock, een mix van Black Sabbath en Pink Floyd. Wat gelijk opvalt, is dat we dezelfde drummer zien als bij Rosy Finch. Deze bands zijn namelijk samen op tour en Plufest is het enige Nederlandse optreden in deze tour. De muziek is kwalitatief erg goed, maar de bezoekers raken meer dronken en trekken de sleurende en zwevende space rock niet allemaal. Het wordt steeds duidelijker dat de meeste mensen op Plufest voor de gezelligheid komen en niet per se voor de bands.

De afsluiter van Plufest 2016 is een Australisch duo op gitaar en drum. Achter het drumstel zit een schattig ogend meisje, maar schijn bedriegt. Ze drumt als een lompe houthakker en beukt zich een weg door de fuzzy stoner die het duo maakt. De zanger schreeuwt zijn strot er haast uit en speelt gitaar alsof hij door de duivel achterna wordt gezeten. De muziek klinkt erg vol en het duo doet niet onder voor de andere bands van vandaag. Ze hebben er duidelijk plezier in. Het publiek kan dit erg waarderen en gaat goed los (alhoewel dit ook door de hoeveelheid drank kan komen). Respect dat je met zijn tweeën zo de dag kan afsluiten. Niks minder dan een waardige afsluiter!

Plufest 2016 was een editie om niet te snel te vergeten. Het piratenthema sprak het publiek duidelijk aan, want het overgrote deel kwam in zijn of haar piratenpak opdagen. De aankleding van de Paraplufrabriek was prachtig en dat verhoogde de sfeer enorm. De programmering was dit jaar wel vrij eenzijdig. Op een festival waar het ´ons kent ons´- gehalte erg hoog is, had ik op meer lokale bands gehoopt. Wel moet gezegd worden dat het niveau van de bands uitzonderlijk hoog was voor een klein festival als dit. Dat kleine en gezellige karakter van het festival wordt nog eens bevestigd doordat ik bijna alle artiesten de hele dag op het festival heb zien rondhangen. Plufest is klein maar fijn!