De van oorsprong uit Balgoij, maar al jaren in Nijmegen woonachtige troubadour Marinus G. de Valk maakt met Het Leven In Lage Kwaliteit zijn Nederlandstalige solodebuut. Dit lo-fi album ligt stilistisch in het verlengde van La Vendange van Nijmeegs meest eigenzinnige chansoncollectief La Très Illustre Compagnie Du Chat Noir, waarvan hij één van de spilfiguren is. De instrumentatie is authentiek en warm, maar ook (bewust) spaarzaam. Om zo des te meer aandacht te vestigen op de poëtische teksten. Zelf speelt Marinus G. de Valk piano en harmonium, terwijl verschillende muzikale vrienden elk hun steentje bijdragen, zoals Rik Bosch en Daan van Haren op gitaar, Imke Loeffen op zang, Judith Döhne op viool, Sascha Hilgen op cello, Harmen Groenhart op contrabas, Jos Hendriks op trompet, Nord Strik op sopraan- en altsax en Kees Lewiszong op elektrische gitaar.

Het Leven In Lage Kwaliteit vertelt een verhaal. Een verhaal over een man, die niet weet wat hij moet doen, nu de liefde over is. Nog volledig onzichtbaar is hij in ‘Alleen De Maan’, terwijl het daarop volgende ‘Dag Lief’, dat verraderlijk luchtig klinkt, duidelijk maakt dat zijn lief is vertrokken. ‘Flessenblazer’ omschrijft treffend de voorbije relatie. Duidelijk is dat zijn leven op pauze staat in ‘Ik Wacht De Ganse Dag’, een lied dat beïnvloed is door voorbeeld Drs. P. Dat het ploeteren is, laat hij horen in ‘De Moed Der Wanhoop’. Maar Marinus is ook strijdbaar, blijkt uit ‘Dichte Deuren’ met een gitaarsolo die door merg en been gaat. Gaandeweg gloort er hoop aan de horizon (‘Dromen’, het slechts drie regels tellende ‘Irrealis’ en het prachtige, aan Leonard Cohen schatplichtige slotstuk ‘Ik Ga Door’).

Duidelijk is dat Marinus G. de Valk goed heeft nagedacht over Het Leven In Lage Kwaliteit. Niet alleen heeft elk nummer bepaalde kwaliteiten, het is juist het geheel wat deze plaat meer maakt dan de som der delen. De opbouw van het album klopt gewoon en de muzikale afwisseling in de nummers maakt dit een prettige luisterervaring, ondanks het feit dat de teksten niet bepaald opbeurend kunnen worden genoemd.

Marinus G. de Valk is niet de beste zanger van Nederland, maar de zeggingskracht van deze chansonnier is groot. Eigenlijk net zoals bij aantal van zijn voorbeelden Alex Roeka en Jack Poels.

Zeer sfeervol is de ballade ‘Vallende Bladeren’ en het samen met Imke Loeffen geschreven en uitgevoerde ‘De Kat En De Kolder’ kent een sterke dynamiek (van snel en uitbundig tot heel klein en traag). Hierop volgt het perfect aansluitende ‘Irrealis’ dat sterk wordt uitgebouwd. Maar het nummer van de plaat is toch ‘Ik Ga Door’, waaruit hoop spreekt. Treffend is de zinsnede “in de wolkbreuk van mijn leven ga ik door”. Marinus G. de Valk heeft zichzelf herpakt en zal niet opgeven.

Het Leven In Lage Kwaliteit is een sterk album met prachtige, persoonlijke teksten, uitgevoerd met passende instrumentatie. Het mag dan gaan over de voorbije liefde en in de knoop zitten met jezelf, nergens wordt het album zwaarmoedig. Marinus G. de Valk weet dit tragikomisch en met zwarte humor te verwoorden. Het kan zich meten met het beste werk van troubadours als Alex Roeka, Jeroen Kant en Broeder Dieleman. Ook moet nog worden genoemd Dennis Spee, die zorgde voor de productie en het mooi verzorgde artwork door Imke Loeffen en Sammy Ariëns. Het Leven In Lage Kwaliteit wordt uitgebracht op het label van de Gelderse platenwinkel Kroese.

De albumpresentatie is vandaag, maandag 25 januari in het Eurocafé in Nijmegen