Sinds Rico Neeter (zang/gitaar) onder de noemer Daniel Cane in 2013 het nummer 'Exit Strategy' uitbracht, is er een hoop veranderd. Op dit moment bestaat de band uit zes leden en die frisse kijk van de nieuwe leden heeft de band goed gedaan. "Vroeger werkte ik er in mijn eentje heel hard voor, nu werken we met zijn allen,” aldus leadgitarist Milo Groenhuijzen. "Hoewel Max Kerkhof (toetsen), Sjoerd en ik er relatief kort geleden bij kwamen, voelt het al erg vertrouwd. We kunnen ons creatieve ei hier heel goed kwijt." Max is het daar mee eens: "Het is echt een totaalpakketje, we kunnen op elkaar bouwen." Ruben de Groot (bas) vult aan: "Sinds de nieuwe groep compleet is, hebben we weer hernieuwd plezier om samen muziek te maken."

Max, Milo en Sjoerd hebben dus hun stempel weten te drukken op het geluid van de band en daarnaast is de groep ook een hechter geworden. De eenheid is zelfs zo groot dat de band besloot om als Daniel Cane verder te gaan; The Rebellion hebben ze uit de oorspronkelijke naam laten vallen. Rico legt uit: "Het voelt niet als 'ik plus andere mensen', dus die indruk willen we met de naam niet wekken. Het is nu echt gewoon 'wij'." De band heeft verder ook nog Chris Moorman (harmonica/percussie) in de geledingen.

Met de ep Ivory kwam er in september een nieuw visitekaartje van Daniel Cane. Ruben vertelt: "Met de eerste plaat Home kon het publiek kennis maken met de muziek en de teksten van Rico. Ivory voelt als de eerste ep van de band zoals hij nu is." Ook was het nu gemakkelijker om nummers met een betere geluidskwaliteit op te nemen. Een goede reden dus om enkele nummers opnieuw op cd te zetten. Rico licht toe: "Van alle oude nummers ligt mijn hart het meeste bij 'Harbour' en 'Exit Strategy'. Ik kon er maar moeilijk afstand van nemen, het zijn de nummers waar het eigenlijk allemaal mee begonnen is."

Ondanks dat de ep nog redelijk vers is denkt de band alweer na over nieuwe muziek. Milo: "Het geluid op de ep is al erg volwassen, maar we zijn het er allemaal over eens: we kunnen nog beter!" Max vult aan: “We zijn zoveel gegroeid sinds deze club compleet is." Een radicale verandering van stijl hoeft het publiek echter niet te verwachten. "Veel Nederlandse bands lijken elektronica te gaan gebruiken om te scoren, maar 'slow but steady wins the race'. Kijk maar naar Kensington, De Staat, Caro Emerald, Blaudzun, het duurde jaren voordat zij de top bereikten. Juist die wil om er te komen en geloven in wat je zelf doet kan je zo ver laten komen, " licht Rico toe.

Belangrijk voor Daniel Cane is de live-ervaring. Sjoerd: "Ik weet nog goed de eerste keer dat ik met deze band speelde. Die interactie met elkaar tijdens de show maakte het ontzettend leuk, en dat is eigenlijk altijd zo gebleven." Rico en Milo beamen dat: "Waar we ook optreden, iedere show spelen we alsof ons leven ervan afhangt." Hoewel ze benadrukken dat ze goed op elkaar ingespeeld zijn, zorgen spontane uitspattingen er voor dat het voor de band toch spannend blijft wat er gaat gebeuren.

"Tijdens de show in Arnhem," vertelt Milo, "gingen Rico en ik zitten tijdens een nummer en toen hadden we zoiets van 'gaan we nu gewoon weer opstaan of laten we iedereen mee doen?' Zonder een woord te zeggen zijn we toen overgegaan op een spontane sit-down." Dat dat dit soort dingen werken zien de bandleden als het bewijs aan dat ze samen op één lijn zitten, maar ook dat ze er van genieten en het niet té serieus nemen. Bas, de tourmanager van de band, is tijdens de shows altijd in het publiek te vinden en ook hij ziet de kracht van de liveshows: "De plaat is tof, maar als je de band live ziet is de muziek nog zoveel krachtiger. De gezelligheid en de lol straalt gewoon van de band af."

Bas ziet dat de band een bepaald gunfactor heeft het publiek dat ziet dat de band hard werkt en lol maakt. En dat is belangrijk vindt ook Rico: "Hierdoor komen we in aanraking met andere mensen die ons graag willen helpen en gaan er steeds meer balletjes rollen. Op die manier kwamen we terecht bij Giel Beelen (3FM) en Jan-Willem Roodbeen (Radio 2). Dit zijn hele goede meetmomenten voor de band."

Er is één fan die de groep specifiek is bijgebleven. Bas: “Sanne Hans (Miss Montreal – red.) tweette na onze show bij Giel dat ze onze muziek zo tof vond en ook later heeft ze ons nog laten weten dat ze ons support. Er is zoveel liefde voor ons, geweldig!"

Op de vraag wat de ambities van de band zijn kunnen ze geen definitief antwoord geven. "Natuurlijk willen we graag op alle grote festivals spelen, maar we willen absoluut geen concessies doen," zegt Rico. "We maken de muziek die we leuk vinden en als daar toevallig een hit tussen zit is het leuk, maar het is geen doel op zich. Als we maar kunnen blijven spelen." Er is echter een specifieke plek waar Ruben en Rico nog wel graag zouden willen spelen: "We hebben al vaker op de Vierdaagsefeesten in Nijmegen gespeeld, maar het zou een enorm compliment zijn als we op de Arc of de Boog van het Valkhoffestival mogen spelen. Dat zou echt heel cool zijn."

In december heeft Daniel Cane een paar leuke activiteiten staan. Zo is de band gevraagd om een optreden voor 2 Meter Sessies op te nemen en staat de band op 19 december in het voorprogramma van Bløf in Paradiso. Een hele eer blijkt ook uit de blijdschap toen het optreden definitief geboekt was. Rico: "De manier waarop die show tot stand is gekomen gaat nergens over. Toen Bas en ik het hadden geregeld, hebben we ons echt moeten inhouden tot we weer buiten waren. We waren cool tot de deuren van de Skoda dichtvielen; we werden helemaal gek! Je kan gewoon niet verwachten dat we dit nu al mogen doen." De band windt er geen doekjes om. Ze hebben al veel bereikt, maar wat nog belangrijker is, het beste moet nog komen!