Spawn is een 7-koppige skarockband uit de Achterhoek en is opgericht in 2001. Al eerder bracht de band twee albums uit: Spawntaneous (2005) en Hosdroplos (2008). Ondanks dat het al even is geleden dat deze Achterhoekers met een nieuwe plaat op de proppen kwamen, werd er wel veel opgetreden. De band heeft al een paar jaar geleden op De Popronde gestaan, maar ook op het hoofdpodium van De Zwarte Cross, Paaspop en in Paradiso. Met hernieuwde energie is de band in het voorjaar van 2016 samen met producer Ben Hoftijzer de studio Roy’s Kitchen ingedoken. Daar werd de oogst van een creatieve periode op de bandrecorder vastgelegd. Het resultaat is een gloednieuw album. Dance Of The Lunatics bevat een aanstekelijke mix van ska en rock.

Met openingstrack ‘Back On Track’ wordt meteen duidelijk dat we hier te maken hebben met een superstrakke skaband. Met rockinvloeden en aanwezige orgelklanken, klinkt de ska van Spawn verrassend en fris. Soms is de tekst wat lastig te volgen, maar technisch staat de band als een huis. De vocalen worden door Roel Wensink’s rekening genomen, tevens de gitarist van Spawn. Paul Heijnen zit achter de drumkit en de bassist van Spawn is David van Lochem. ‘Respawnsibilities’ doet er nog een schepje bovenop. Scheurende gitaren en orgel (alle lof voor Jaap Bulsink) en ook de blazerssectie geeft zich volledig. Minder gejaagd is ‘Condemn The Pessimists’, dat zelfs doet denken aan de originele Jamaicaanse ska, maar ook de overbekende Madness-sound.

Het eerste deel van ‘Joy Forever’ is aangezet met zware gitaren, waardoor het even lijkt alsof er punkband aan het werk is. Het refrein van ‘Redemption’ blijft meteen in je kop zitten vanwege de woh-hohs. Het volledig instrumentale ‘Skarantino’ is schatplichtig aan de muziek die regisseur Quentin Tarantino vaak in zijn films gebruikt. Dat levert zoiets als surfska op, een combinatie van stijlen die heel goed bij elkaar passen. Het tempo gaat weer omhoog in ‘Stench Of Misfortune’ met een hoofdrol voor de blazers Erik Rhebergen (trompet), Derk Wikkerink (saxofoon) en Mark Koeleman (trombone). ‘Monosyllabic’ begint nog subtiel, maar wordt gaandeweg steeds heftiger. Met ‘Lunatics’ lijkt de band een nieuw anthem te hebben geschreven, misschien wel het sterkste nummer van de plaat. Daarna hebben we echter met een anticlimax te maken, want soms wordt het lekkerste tot het laatst bewaard, zo niet bij de band uit Aalten; slotstuk ‘Voodoo’ is het minste nummer van de plaat.

Niet alles is even sterk, maar Spawn heeft met Dance Of The Lunatics wel een afwisselende ska-plaat gemaakt. De teksten zijn niet al te hoogstaand, maar draait het bij dit soort feestmuziek niet om. Kun je een feestje bouwen met deze plaat, het antwoord is heel eenvoudig met ja te beantwoorden. Spawn heeft echt niet het ska-wiel opnieuw uitgevonden op Dance Of The Lunatics, maar heeft wel weer een plaat gemaakt vol met nummers die uitermate geschikt zijn voor de festivals.