Toegeven: in eerste instantie trekt de jonge rapper uit Londen nog niet veel publiek. Slechts een handjevol mensen staat voor het podium als zijn optreden begint. Maar de gevoelige raps weten al snel de aandacht te trekken van het overige festivalpubliek. En naarmate het optreden vordert, wordt het steeds drukker voor de mainstage Arc.
#4DF16: Back to basics met Loyle Carner
Gevoelige rapper speelt veld voor Arc vol
Als je als festivalganger de 'supersterren' van de Nederhop gewend bent, ben je verwend. De Typhoons en de Fresku's doen het niet voor minder dan een live begeleidingsband. Liefst met een strak in het pak gestoken zevenkoppige blazerssectie met de crème de la crème van de Nederlandse jazz-scène. Niets van dat alles bij Loyle Carner. Dit is back to basics. Beats & rhyme.
Slaat een hiphop-act met live-dj nog een beetje aan bij het Valkhof publiek?
Wat is dan de kracht van Loyle Carner?
Dat is moeilijk te zeggen. Maar de oprechtheid van zijn gevoelige raps is zijn grootste kracht. En aan de rode zakdoek die hij in zijn hand houdt gedurende het hele optreden, herken je de ware poëet onder de rappers. En Loyle Carner is een poëet. Dat laat hij horen wanneer hij aan het einde van zijn set zijn nummer 'Florence' als gedicht voordraagt en niet als rap.
Florence?
'Florence' is een nummer dat Carner samen met Kwes schreef over het zusje dat hij altijd had willen hebben toen hij jong was. Een soort dagdroom over hoe het zou zijn om een zusje te hebben.
Is dat niet een beetje teveel van het goede, zoveel gevoeligheid?
Eerlijk gezegd? Nee. In een genre dat zo vaak uitblinkt in in machismo, is zo'n gevoelige rapper een verademing. En Loyle Carner heeft er na vanavond vast weer een paar nieuwe fans bij. It's LL Cool J all over again. Een rapper mág weer zijn softe kant laten zien.