Als de band het podium opkomt, wordt dat snel duidelijk. Het trompetintro klinkt als een requiem, maar in de moshpit gaan ze los alsof hun leven ervan af hangt. Ook John Coffey zelf rept met geen woord over het naderende afscheid. Wel verwijst zanger David Achter de Molen naar vooral de recente gebeurtenissen in Nice. “Dit is een week dat alles k*t gaat. Maar vandaag is het weekend en vergeten we de week.”

Bij John Coffey blijkbaar wel. Zonder te beweren dat ze niet sociaal geëngageerd zijn, zijn de bandleden er gewoon de mensen niet naar om (te) lang bij dit soort gebeurtenissen stil te staan. Het past ook niet bij het optreden. Heeeeelemaal kapot gaan, is het motto. En dat doen ze (net als de toeschouwers).

Muzikaal gezien onderscheidt de Utrechtse band zich niet van andere artiesten in dit genre. Recht-toe-recht-aan rock, zonder franje. Het is vooral de charismatische uitstraling van David waardoor ieder concert een bijzondere ervaring wordt. Stagediven en crowdsurfen, bij concerten en festivals vaak verboden (maar niet op het Valkhof Festival), is een favoriete bezigheid bij de Coffey-fans. Sterker nog, David moedigt de waaghalzen aan. “Als je stil wil staan en gewoon naar ons optreden wil luisteren, is dat fokking vet. Als je wil dansen, is dat fokking vet. En als je wil stagediven, is dat oooook fokking vet.” En daar duikt de een na de ander van het podium het publiek in. De chaos is compleet.

Jawel, dat ook. Hoewel David pas vanaf 2010 de leadzanger is, bestaat John Coffey al sinds 2002. Dat kan alleen maar als het muzikaal gezien ook wat voorstelt. Het gitaarspel van Alfred van Luttikhuizen en Christoffer van Teijlingen (net als David vanaf 2010 bij de groep) is strak en zuiver. Niet onbelangrijk in deze muzieksoort, waar alles letterlijk en figuurlijk dreigt te ontsporen.

Dat is en blijft de vraag. Maar voor John Coffey en haar fans telt maar één ding: helemaal naar de kl*ten gaan, alsof het de laatste keer is.