Een soloproject op papier en in de studio althans. Waar Jimmi op de eerder dit jaar verschenen ep Glow alles zelf inspeelde, verschijnt hij hier met een vierkoppige band achter zich. Achter zich ja, want zelf zit hij als zingende drummer frontaal op het podium gepositioneerd. De rest vult de experimentele popliedjes aan met onder meer gitaar, drumpads en heel veel synths. 

Experimenteel? Bij die ep moet ik altijd aan de lijzige popliedjes van Balthazar denken, hoe is dat live?
Af en toe nog steeds wel, vooral bij de nummers met een tragere beat en harmonieuze refreinen. Maar over het algemeen - zeker bij de nummers die niet op de ep staan - is het toch een stuk avantgardistischer, met tegendraadse synthpartijen en zanglijnen die meer naar de artpop van Animal Collective neigen. Leuk om te zien dat ze sinds het verschijnen van die ep alweer drie afslagen verder zijn.

Artpop, dat komt op het Valkhof niet altijd even goed uit de verf. Ik herinner me nog hoe Akron/Family hier in 2013 het terrein vakkundig leegspeelde... wacht Jo Goes Hunting hetzelfde lot?
Nee, gelukkig niet. Het is de eerste avond, de zon schijnt, het publiek heeft er zin in en meer van dat soort clichés. Maar bovenal weet Hueting de balans tussen artyfarty en toegankelijk prima te behouden: ondanks de onverwachte wendingen blijft het ook voor de minder aandachtige luisteraar gewoon een dansbaar optreden. 

Voor ik het vergeet: waarom heeft die bassist eigenlijk een Eminem-shirt aan?
Dat is hipsterironie, hype van de laatste jaren. Maar ik snap dat je erover begint, want voor drie kwartier heeft Jo Goes Hunting nog net niet genoeg interessant materiaal om de aandacht er altijd bij te houden. Met al die muzikale ideeën komt dat er nog wel, de liveshow zal tijdens de Popronde later dit jaar verder vorm krijgen. Laat die debuutplaat maar komen.