Toen het debuut Schimanski's Black Lullabies in 2014 uitkwam, was het vooral een originele mix van elektronische en analoge elementen. Het was de soundtrack van b-sciencefictionfilms uit de jaren 70, met foute synthesizergeluiden, maar uitermate dansbaar. Toch was het vooral een plaat voor de liefhebbers.

Vanavond staat er een liveband op het podium. Pascal in het middelpunt met zijn synthesizers en andere apparatuur, een bassist en een drummer. Wow, wat staat deze band als een huis. De lo-fi-nummers krijgen ineens veel meer power. In de basis is er niet veel veranderd: nog steeds zijn die "foute" analoge geluiden en disco-invloeden te ontwaren, maar het geheel klinkt een stuk meer new wave en pychedelisch. En nóg dansbaarder.

Hoe reageert het publiek?
Dat laat zich raden. Er wordt veel gedanst. De bassist (die zo uit een metalband had kunnen komen) en de drummer zijn zeer bekwame muzikanten en vormen de basis voor de geluidstovenarij van Pascal. Zo is er het nummer ‘Rollercoaster’: zeer catchy baslijntje, de synthesizer van Pascal er bovenop, effectief drumwerk en maar losgaan. Het nummer lijkt, zoals de titel doet vermoeden en tot genoegen van het publiek, eindeloos door te gaan.

En Pascal?
Hij lijkt er zin in te hebben. Tussen de nummers door brengt hij nogal droog commentaar (“had ik al gezegd dat er gedanst mag worden?”), wat het publiek wel kan waarderen. Met zo’n goede set en enhousiast publiek kun je maar één ding denken: waarom staat Dollkraut niet gewoon op het hoofdpodium?