Er staat vanavond veel stevige rock op het programma van de eerste dag Valkhoffestival. Pega Monstro wordt omschreven als 'dream-punk' en 'garagerock' en zou hier dus prima tussen moeten passen. Met twee albums en een ep op zak (waarvan Alfarroba uit 2015 de meest recente is) zouden de dames inmiddels moeten weten hoe je een festivalpubliek inpakt. Toch blijkt de praktijk weerbarstiger. Het duo gaat nogal moeizaam van start, met rammelend gitaarwerk, rommelig slagwerk en valse zang.

Beide zussen zingen, maar aanvankelijk is niet te horen of ze nu in hun moedertaal zingen of dat het gewoon slecht Engels is. Na een paar nummers blijkt gelukkig: het is wel degelijk Portugees, hoewel ook veel (valse) 'ooooohh’s' en 'aaaaahh’s' te horen zijn. Een paar nummers lang lijkt het alsof het duo nog middenin de soundcheck zit. Het publiek kijkt verveeld of hooguit verbaasd naar het podium. Hier valt weinig chocola van te maken.

Mja, dat zou je je kunnen afvragen. Een band als Sonic Youth klinkt immers ook rommelig en soms weinig samenhangend. Toch weet die band zijn publiek wel in te pakken, omdat het goede muzikanten en goede songs zijn. Bij Pega Monstro komt het allemaal niet overtuigend over.

Oh jawel. Gaandeweg de set wordt het geluid iets beter, gaan de dames wat minder zingen en komt er meer structuur in de nummers. Harde en zachte stukken wisselen elkaar af. Het publiek begint zowaar meer interesse te tonen en komt voorzichtig meer in beweging. Daarnaast is het studiowerk van Pega Monstro zeker niet verkeerd.

Het duo mag nog wat werken aan de podiumpresentatie en wat meer structuur proberen aan te brengen in de liveset. Die set is gaandeweg wel wat beter geworden, maar het is nu allemaal nog net geen voldoende. Na krap een half uurtje spelen is de band klaar. Het publiek klapt mondjesmaat. Op het hoofdpodium begint dan net Together Pangea. Die doen in ieder geval niet moeilijk.