De band begint hun optreden met 'Darkness Falls', misschien wel meteen hun sterkste nummer. Na het rustige intro knalt ZooN er met veel bravoure in, met de strak in pak gestoken zanger Fred van Bergen als blikvanger. Het kan niet anders of Nick Cave is een groot voorbeeld voor hem. In het lange instrumentale tweede deel van het nummer verdwijnt hij om onduidelijke redenen lang in de coulissen. Hij is op tijd terug voor het soms naar Pink Floyd neigende 'Down', waarbij Van Bergen iets boven zijn kunnen zingt. En niet alleen dat, hij klinkt ook eerder als Bruce Dickinson op een slechte dag, dan als een zalvende Nick Cave. Iets waar hij het hele optreden last van heeft.

Onduidelijk. De zanger is een paar nummers afwezig, als Lisette van den Berg (Scarlet Stories, Karmaflow) de vocalen voor haar rekening neemt. Dan krijgt het hardrockverleden van de verschillende bandleden ook de vrije hand. Vergelijkingen met Within Temptation en zelfs The Devil's Blood zijn hier niet ver weg. En dan is de zangeres weer verdwenen.

Het is onduidelijk welke kant de band op wil met hun muziek. Op het ene moment speelt het vijftal country noir met een hoofdrol voor de pedal steel gitaar, terwijl het volgende moment jaren zeventig hardrock de boventoon voert.

Door de trage set, waarbij elk nummer langzaam op gang komt en de wisseling van de zangers, is het voor het publiek moeilijk om de aandacht erbij te houden. De poses van Fred van Bergen hebben iets geforceerd. Daar heeft hij te lang over nagedacht. Net zoals de loopstok die hij een nummer lang in zijn hand houdt en de sigaretten die hij opsteekt midden in de nummers. Zelfs over de afsluitende muziek, als de band het podium verlaat, is nagedacht. Het optreden is dan ook niet geslaagd te noemen, terwijl het op papier veelbelovend klonk.