Er liggen helaas geen bergen zand in de Valkhofkapel en er is ook nergens een kampvuur te bekennen, maar zo voelt het wel. Fishers liedjes voelen klein, breekbaar en persoonlijk. Dit komt mede door de simpele begeleiding van enkel zijn eigen akoestische gitaar en aanvullend elektrisch gitaarspel door Risha Muntenaar. De nummers liggen muzikaal tussen John Mayer en Jack Johnson. De warme stem en het rustige gitaarspel geven zo echt het gevoel dat de avond valt op een strand, na een lange dag surfen.

Hoewel hij daar ook niet misstaan zou hebben, past Marten Fisher prima in de Valkhofkapel. Dat is voor een groot deel te danken aan zijn begeleidend gitarist Muntenaar. Hij produceert met zijn elektrisch gitaar en indrukwekkend effectenpaneel lange, volle tonen die de hele ruimte vullen en perfect passen in de natuurlijke galm van de kapel. Van tevoren werd verteld dat deze formatie nieuw is. Fisher schiet na zijn populaire nummer 'Solstice' vorig jaar opnieuw in de roos, want op locaties als deze passen zijn liedjes in deze vorm fantastisch.

Absoluut niet! Nadat hij twee nummers heeft gespeeld die over feestjes gaan, zegt hij: "Het lijkt nu misschien alsof ik de afgelopen tien jaar alleen maar gefeest heb en bier gedronken, maar ik heb ook wel andere dingen gedaan hoor." Zo is het precies. De meeste van zijn liedjes zijn lief en emotioneel. Zo heeft hij bijvoorbeeld een nummer dat hij voor zijn dochtertje zingt als ze gaat slapen.

Elke song leidt hij in met een verhaaltje over het ontstaan ervan en de inhoud. Dat is soms wat langdradig en hij lijkt zijn gedachtengang af en toe te verliezen. Hierdoor is het bij een aantal nummers niet helemaal duidelijk wat hij probeert te vertellen. In die gevallen kan hij gelukkig zijn liedjes voor zich laten spreken.