De band heeft wat opstartproblemen. De instrumenten staan te zacht en Ostermann komt er net iets te luid bovenuit. Halverwege het openingsnummer herpakken ze zich redelijk, maar na een nummer of twee gaat het pas echt goed. Rocco komt meer op stoom en de band daardoor ook.

De muziek is een mix van trage, rauwe rocknummers die vaak net iets te lang worden ingezet, en nummers met juist meer rock-’n-roll en beat. Het hele optreden bestaat eigenlijk uit een combinatie van beide. Slepende en rauwe nummers die door de traagheid op een zeker punt vervelend worden, en nummers die iedereen weer wakkerschudden.

Wat vooral opvalt, is dat het voornamelijk Ostermann is en nauwelijks de band die er een show van probeert te maken. Tijdens nummers zoekt de frontman de interactie met het publiek door bewegingen, handgebaren en de gekke bekken die hij trekt. In het begin probeert de gitarist de show mee op te zetten, maar hij verdwijnt langzaam naar de achtergrond. In de band is er soms wel onderling interactie, maar niet veel.

De muziek zit haarfijn in elkaar. Het is fijn om naar te luisteren en grappig om naar te kijken, vooral als Oosterman zijn zoveelste rare gezicht trekt. De combinatie van verschillende stijlen is fijn om naar te luisteren en verrast zeker. Het heeft alleen geen wauw-effect. Al kan dit ook zijn, omdat ze de avond openen en het publiek niet ingaat op de suggesties van Ostermann "om los te gaan".