Hamming opent met een bak herrie. Het is een rockband, maar in de loop van het optreden vertoont de rock meer populaire trekjes. Het doet erg denken aan Jett Rebel en de muziek klinkt zoals je vaker op de radio gehoord hebt. Hamming en de rest spelen vrij goed, ook al zijn enkele inzetjes van nummers vals. De band is goed op elkaar ingespeeld en interacteert leuk met elkaar. Het is leuk om te zien dat ze losgaan op het podium.

Het optreden zelf klinkt echter als een ingestudeerd riedeltje, inclusief de praatjes met het publiek. Het voelt niet gemeend en is vluchtig - wat jammer is, want het publiek reageert leuk. De informatie die over de nummers wordt gegeven, zijn eigenlijk korte aankondigingen en niet persoonlijk. Het optreden heeft de juiste muziek, met de juiste beat en de juiste band. Alles lijkt te kloppen, maar de muziek komt niet aan.

Het publiek is laaiend enthousiast en bestaat deels uit een gillende horde meisjes. Wat begrijpelijk is, de jongens op het podium zijn zeker aantrekkelijk en ze spelen goed. Het geeft je een beetje een Beatles-gevoel. Ze doen alles wat Lucas Hamming zegt, dus als hij vraagt: "Doe eens een beetje gillen?" wordt dat met alle liefde gedaan. Tot drie keer toe.

Het optreden is goed en klopt voor een groot deel. Het publiek doet leuk mee en Hamming gaat daar op in. De perfecte ingrediënten voor een goed optreden. Toch ontbreekt het aan authenticiteit en ook dat is iets dat muziek en voornamelijk een optreden toch nodig heeft. Dat is echter zeker te leren voor deze band.