Het was een mooie woordspeling geweest als een band waarvan het debuutalbum In The Garden heet had gespeeld op Podium Tuin, maar dat zit er vanavond niet in. Podium Entree wordt het, met krap drie kwartier speeltijd en geen toegift, omdat het Valkhoffestival strak in het schema zit. Die 45 minuten zijn in ieder geval genoeg om indruk te maken. Volmaakt? Nee. Maar het broeit en brandt wel deels en dat kwam niet door die gloeiende gele bol aan de hemel.

Juneville, de band van Pieter Nabbe, bracht in mei van dit jaar bij Kroese Records hun debuutalbum uit. De band bestaat, naast Nabbe (zang), uit Gert-Jan Brust (bas), Christian Dauwerse (drums/percussie), Thomas Dessing (toetsen/zang), Jaap Lagerweij (gitaar) en Bart Spierings (gitaar/zang). Zanger Pieter Nabbe heeft een donkere stem die klinkt als een minder doorgewhiskyde versie van Tom Waits. Verwacht geen pompende ritmes, gitaren die klinken als een hogesnelheidstrein met ADHD en stevige drumsolo’s. Juneville grossiert in folk en Americana in de traditie van Nick Lowe, Wilco en Ryan Adams. Dat de band 'Oh My Sweet Carolina' van laatstgenoemde artiest speelt is dan ook geen verrassing. Ingetogen, rustige luisterliedjes.

Is er veel publiek, gezien dat het rond etenstijd is?

In het begin niet. De eters aan de tafel vlakbij het podium lijken meer aandacht voor hun maaltijd te hebben dan voor het optreden van de Nijmegenaren iets verderop. Maar naarmate de set vordert, vinden steeds meer mensen de weg naar het podium waardoor het uiteindelijk toch goed vol staat.

Komen de emotioneel geladen liedjes over op deze zonnige dag?

Ja. Want het leeuwendeel van de nummers boet niets aan kracht in als ze live worden gebracht. 'Come Back To Me' - op plaat al een tearjerker - gloeit, broeit en brandt. Idem voor 'Love Me If You Can'. Nabbe en band brengen stemmige liedjes die je achteroverleunend moet ondergaan. Geen straf op deze warme maandagavond. Sommige nummers zijn zelfs sterker dan op de plaat. 'The Days', op plaat mét strijkers maar live zonder, raakt juist door de kalere opzet meer.

Nee, want 'Take A Ride', dat op de plaat zo prachtig profiteert van meerstemmige zang, brengt die meerstemmigheid niet helemaal naar het podium vandaag. Daardoor gaat het wonderschone gevoel van dat nummer verloren. Ook het warme orgeltje in 'Love Me If You Can', dat 'A Whiter Shade of Pale' van Procol Harum echoot, klinkt minder overtuigend in deze setting. En soms zijn er haperingen in de geluidstechniek, waar met name de gitaren last van hebben, en is er in de microfoon voor de zang – tenminste rechts van het podium – af en toe een irritante brom te horen.

Wellicht dat Juneville baat heeft bij een meer gecontroleerde setting, waarbij met name het geluid beter te beheersen is. Het optreden op het Valkhof maandagavond was goed, maar verdient een aandachtigere omgeving.