Even over die band, gemiddeld toch een stuk jonger dan frontman Casey zelf. Protomartyr maakte al twee stevige, duistere post-punkalbums voor ze vorig jaar het fraaie The Agent Intellect uitbrachten. Galmende gitaren, noise-effecten en teksten die je langzaam de duisternis intrekken: "Welcome the stranger, the stranger always wins / He enters the temple, it falls, it falls, it always falls" en meer van dat zulks onheilspellends.

Kan, mits het je lukt om Casey te verstaan. In dat geval onderscheidt zich onder meer het schitterende 'Devil In His Youth', over hoe de duivel weliswaar gezegend door zijn vader opgroeide, maar in zijn tienerjaren vergiftigd werd door een gebrek aan liefde. "I will make them feel the way I do / I'll corrupt them til they think the way I do" gromt Casey, inmiddels zelf half de duivel uit zijn nummer.

Dan is het vooral een goede band met een maffe zanger, maar mis je de intensiteit die dus vooral verscholen ligt in de teksten.

Oei, het is niet bepaald druk voor een afsluiter nee. De combinatie van ontoegankelijkheid en het - zeker naar het einde toe - ietwat eentonige optreden blijkt uiteindelijk dodelijk. Losse hoogtepunten ('Scum, Rise!', het eerder aangehaalde 'Devil in his Youth') zijn er zeker, maar de band lijkt zelf ook door te hebben dat het niet gaat gebeuren vanavond. "You're far too kind" mompelt Casey met cynische blik na een beleefd applaus. Sporadisch worden we tot aan de rand van de duisternis meegezogen, jammer dat het beslissende zetje vanavond uitblijft.