Op een zonovergoten Kaaij bestaat de band vandaag slechts uit het duo Rico en Ruben. Het is warm en het publiek heeft eigenlijk niet veel plek in de schaduw, waardoor er weinig mensen bij het podium blijven hangen. Toch is er ook een plukje fans dat zich vooraan onder het tentzeil gedrapeerd heeft.
De heren beginnen met een rustig liefdesliedje en betrekken meteen het publiek al bij het eerste nummer: er moet meegezongen worden. Het nog niet opgewarmde publiek houdt het bij meeneuriën, maar desalniettemin trekken de mannen gaandeweg meer en meer volk naar hun optreden.
Je zei al dat de liedjes vooral over vrouwen gaan, maar wat voor soort muziek is het eigenlijk?
De nummers zelf zijn rustig, met dromerige klanken en teksten over al dan niet vergane liefdes. Liedjes die vragen om besluisterd te worden, maar ondertussen gaat de rest van De Kaaij gewoon door: op de achtergrond klinkt de rups met gillende kinderen en het geroezemoes van mensen die een biertje of wat te eten bestellen. Een enkeling blijft even staan luisteren en gaat weer door, een ander blijft verwonderd staan kijken bij het duidelijk goed op elkaar ingespeelde duo.
Gebeurt er verder nog iets opvallends?
Ruben wil opeens een pauze en laat Rico in zijn eentje achter op het podium. Die besluit om een aantal Ed Sheeran-covers te gaan spelen, waarin hij zijn eentonige stemklank af en toe verrassend afwisselt met loepzuivere uithalen. Als dan ook nog de stroom uitvalt vraagt hij het publiek wat dichterbij te komen staan en zijn refreintjes mee te zingen. Als alles opgelost is zingt hij nog wat rustige nummers met Ruben. Kortom: een fijne sfeer op De Kaaij.