Gospel in een kerk. Het ligt welhaast zo voor de hand, dat het bijna een cliché is dat donderdagavond The Gospel Sessions voor een optreden de Stevenskerk aandoen. Maar wie gewend is aan ingetogen calvinistische kerkdiensten wordt volkomen overrompeld door wat zich hier vanavond op het podium voltrekt. Niets ingetogen en ingehouden. Niets zalvende teksten over het woord Gods. Hier staat Mahalia Jackson, versie 3.0, met een stomende band die stevig kont schopt.

Onno Smit en Paul Willemsen speelden eerder deze week al met één van hun andere bands, Beans & Fatback, een halve kilometer verderop op Festival Op ’t Eiland. Die band stort stevige blues, soul en rock-‘n-roll over het publiek uit: een ander soort muziek dan hun project The Gospel Sessions. Of toch eigenlijk ook niet, want soul heeft zijn oorsprong in blues en gospelmuziek. En gospel, dat is wat de band in de Stevenskerk brengt, samen met de Amerikaanse doch in Nederland woonachtige zangeres Michelle David.

Maar gospel is toch redelijk ingetogen en vrij stichtelijk?

Think again. Of, zoals Michelle het deze avond zegt: “Everything you know about gospel: throw it out. This is not traditional gospel.” En daar is geen woord van gelogen. Hoe het klinkt? Als jubelgospel: liedjes vol vreugde, begeestering en geestdrift. David legt diep gevoelde emotie in de nummers. Dat zijn overigens niet alleen eigen liedjes van de band: ook traditionals als 'Tradewinds' en 'By And By' komen voorbij. De band achter haar is swingend maar ook beheerst als de muziek daar om vraagt. Dat gezegd hebbende: de eerste paar nummers is het geluid bedrukt en nog niet goed hoorbaar. Jammer. Daardoor is het begin van hun optreden minder krachtig.

Hoe reageert het publiek hierop?

Uitbundig meeklappend, springend, dansend en zingend. Michelle David is een fenomenale frontvrouw die blootvoets – de hoge hakken gaan al vrij snel uit – de bezoekers opzweept, meesleurt en enthousiasmeert. Haar momenten van call and response – David vraagt en het publiek antwoordt – worden gretig opgepikt. Al is niet iedereen gecharmeerd van de blijkbaar seculiere sound van The Gospel Sessions: al na het tweede nummer lopen er bezoekers uit de Stevenskerk. Waarschijnlijk is de muziek iets te veel goddeloosheid in hun calvinistische ogen (en oren).

Klinkt verfrissend!

The Gospel Sessions is uniek en niet uniek. Uniek omdat Michelle David en band de gospel voorzien van een fris, sterk en aanstekelijk geluid en het een noodzakelijke schop onder de gospelkont geeft. Niet uniek omdat ze rijkelijk putten uit de gospelhistorie en traditie. Maar vanavond in de Stevenskerk maakt dat allemaal niets uit. The Gospel Sessions verzorgt een enerverende dienst in een volle kerk. Daar zou menig kerk jaloers op zijn.