In de beginjaren van de ‘zero’s’ was Tosin Abasi, de oprichter en leadgitarist van Animals As Leaders, onderdeel van de band Reflux, een band die moddervette melodische death metal en metalcore maakte. Toen al was duidelijk dat we hier te maken hadden met een begenadigd gitarist. In het Amerikaanse blad Guitar Edge werd hij zelfs bestempeld als “8-string animal”, duidelijk makend dat hij op een gitaar speelt met acht in plaats van zes snaren. Donderdagavond stond dit beest met twee andere diertjes op Podium Arc. Het was best eventjes leuk.

Honderden artiesten komen deze week hun opwachting maken op het Valkhof Festival en elders in de stad. Bandje hier, zangeres daar, singer-songwriters her en der, maar met behoorlijke zekerheid kan gezegd worden dat de hoeveelheid acts, die alleen instrumentale muziek maken, op de vingers van één hand te tellen zijn (overigens is aan het poneren van die stelling geen grondig onderzoek voorafgegaan, noch is getracht deze stelling nadien te bevestigen of te ontkrachten). Sterker nog: misschien is het wel zo dat Animals As Leaders de enige band is die het stelt zonder zanger (m/v). En, de eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat zich daarin direct de zwakte toont.

Tegen 21.45 uur betreden drie mannen het podium. Zodra ze beginnen met spelen, vallen de gitaren van Abasi en zijn collega Javier Reyes op. De vorm van de body is redelijk normaal, maar de hals is aanzienlijk breder dan van een ‘normale’ gitaar. Beide heren spelen op acht snaren en tonen daarmee overtuigend aan dat een bassist niet perse noodzakelijk is. Dat doet er overigens niet aan af dat een bassist wél iets zou kunnen toevoegen. Maar noodzakelijk is het niet. De muziek is een mengeling van progressive metal en progrock met vleugjes jazz en fusion. En beide heren spelen technisch uitzonderlijk goed gitaar, waarbij zij worden ondersteund door een drummer die er ook best wat van kan.

Dus het was een optreden om te onthouden. Of toch niet?

Het is niet helemaal duidelijk of het eraan ligt dat Animals As Leaders geen vocalist(e) heeft, of dat sprake is van onvoldoende opbouw tijdens het optreden of dat de nummers gewoon niet boeiend genoeg zijn, maar feit is dat een groot deel van het publiek er na 15 à 20 minuten wel klaar mee is. Aan de inzet of het enthousiasme van de heren op het podium ligt het niet. Zij stralen op alle mogelijke manieren uit dat ze er heel veel zin in hebben en zetten alles op alles om hun muziek goed over te brengen. Maar, oneerbiedig gezegd, blijft het klinken als veredelde liftmuziek, heel mooi muzikaal behang. Het boeit niet voldoende om het publiek drie kwartier in zijn ban te houden. Ze missen een gangmaker. Iemand die de aandacht van het publiek kan trekken, vasthouden en meenemen naar mooie hoogten. Misschien missen ze wel gewoon een zanger.

Het was dus slecht…

Verre van dat! Het optreden van het Amerikaanse trio klinkt als een klok. Het is een lust voor het oog om te zien hoe de vingers van met name Tosin Abasi foutloos de acht snaren van zijn bijzondere gitaar bespelen. Reyes heeft blijkbaar een heel goed voorbeeld gehad aan Abasi, want ook hij bewijst een begenadigd gitarist te zijn. Het vermoeden bestaat dat de instrumentale muziek van Animals As Leaders niet écht voor het grotere publiek is. In elk geval is het niet iets waar de gemiddelde Valkhofbezoeker lange tijd ademloos naar kan kijken.  Maar dat maakt het vooral niet slecht.