Na het succes van plaat Home is Robin Borneman eindelijk terug met nieuw materiaal. Eindelijk, want Robin is er een tijdje tussenuit geweest om te toeren met Trans-Siberian Orchestra, dat zijn talent erkende. Maakt hij ook met zijn eigen materiaal de hoge verwachtingen waar?

Dankzij het indrukwekkende intro, grijpt de plaat je meteen. En zoals Robin Borneman zelf verkondigt: A change is gonna come. En die verandering mag toegejuicht worden. Robin laat zien een artiest te zijn die zich heeft doorontwikkeld. Het sprookjesachtige van de vorige plaat heeft plaatsgemaakt voor een bij vlagen donkerder geluid met indrukwekkende teksten die doen speculeren over de thematiek. Borneman speelt met de invloeden van klassieke country, americana en folk alsof het zijn tweede natuur is en durft het randje op te zoeken.

Als enkel album, kan The Waving Days wat verwarren. De reis door een spirituele wereld die Borneman beschrijft gaat met horten en stoten. Veel wisselingen in tempo en stijl die waarschijnlijk voortkomen uit de tomeloze ambitie van de artiest. Zijn ambitie zorgt er in dit geval voor dat je de aandacht gemakkelijk kan verliezen. Bovendien lijkt de vocale scherpte bij Borneman wat verdwenen tijdens de stevigere stukken. Het zorgt voor een klein dipje in de beleving van de plaat.

Folklore I: The Waving Days is een plaat die tot de nok toe gevuld is met passievolle muziek, die vaak vocaal tot een climax leidt. Opvallend genoeg is één van de hoogtepunten een track die daar duidelijk vanaf stapt. ‘Talisman’, halverwege de plaat, is een heerlijke subtiele oase en een kans voor Borneman om zich van een andere kant te laten zien.  

In dit eerste deel uit een trilogie getiteld Folklore maakt Robin Borneman indruk. Groots en geduldig neemt Borneman je mee op zijn reis, op zoek naar antwoorden. Dat alleen, maakt The Waving Days al tot een fascinerende set van tracks, met een redelijke hoeveelheid uitschieters, zoals de prachtige titelsong.  Deel 1 is in ieder geval niks minder dan zijn voorganger.