De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van glimmende schijven en het zwarte goud. Dit keer het vandaag verschenen derde album van Black Bottle Riot - III: Indigo Blues.

Na twee sterke platen en het vele toeren eiste het bandleven van de Nijmeegse southern rockers van Black Bottle Riot zijn tol. Teveel drank, verloren liefdes, overleden vrienden en het verlies van werk en zelfs onderdak. Al die ervaringen werden verwerkt in III: Indigo Blues, een grillig, intens en persoonlijk album waarop de band bezeten en gedreven klinkt. De minimale aanpak van producer Sebastiaan van Bijlevelt maakt dat de muziek rauwer is dan voorheen. En waar het wringt, komt de emotie des te harder binnen. Niet dat Simon Snel nu minder goed is gaan zingen, maar juist de snik in zijn stem geeft net dat beetje extra. Ook huilt de gitaar van Mike Sedee meer dan ooit.

Black Bottle Riot laat horen dat het dit keer menens is, al vanaf het eerste nummer ‘Time And Time Again’, dat meteen uit de startblokken knalt. In het veel meer southern rock aandoende ‘Cast Aside’ is er een schier oneindige gitaarsolo van Mike Sedee, die bewijst tot de top der Nederlandse gitaristen te horen. Opvallend is dat er is gekozen voor het boven de negen minuten klokkende ‘One With The Dust’ als derde nummer op de plaat, maar toch voelt dit heel natuurlijk aan. Met een pompende bas van Jaap van den Berg en een funky Hammond is ‘Heart Of Stone’ weer heel anders van klankkleur. In ‘Final Hymn’ mag drummer Pieter Hendriks zich helemaal uitleven. In het laatste nummer ‘In Solitude’ krijgt de band hulp van Kirk Windstein (Down, Crowbar, Kingdom Of Sorrow).

III: Indigo Blues heeft een lekker rauw geluid dat goed bij de band past. Dat is niet alleen de verdienste van producer Van Bijlevelt, maar ook door een band die getekend is door het leven en dat ook durft te laten horen.

De albumpresentatie is zaterdag 19 september in de Paraplufabrieken in thuisstad Nijmegen.