De avond wordt ingeluid door Call it - Lacuna. Je merkt aan de band dat hij wat onzeker op het podium staat. Het samenspel gaat niet helemaal goed in het begin. De gitaar van zanger Boo valt een paar keer weg, waardoor ook de zang, waarschijnlijk door de zenuwen, niet zo zuiver klinkt als we van hem gewend zijn. Met het tweede nummer pakken de zes heren de draad echter weer op. Dit komt waarschijnlijk ook door het waanzinnige applaus wat ze van hun fans krijgen na het eerste nummer. Na deze opkikker staan de jongens al zekerder op het podium en klinken de pakkende, funky gitaartonen met keyboardversiersels weer zoals we het van hen kennen. Vooral in het laatste nummer komt alles weer goed. Het nummer duurt lang, maar dat is niet erg, want alles komt erin samen. Het stampt, het kraakt, het scheurt, het sust je langzaam in slaap en schreeuwt je daarna weer wakker. Er zitten goede gitaarsolo's en duetten in het nummer waar de zaal helemaal enthousiast van wordt. De mannen staan al minder statisch op het podium dan eerst en ook het contact met het publiek gaat beter. Het blijven puntjes van aandacht, met daarbij dat ze de volgende keer echt niet zo onzeker hoeven te zijn. De muziek is en blijft goed. Wanneer ze zekerder op het podium staan verdwijnen de kleine schoonheidsfoutjes zeker.
Op 14 mei werd de finale van De Roos van Nijmegen uitgevochten voor het eerst in de nieuwe Doornroosje. De finalisten waren Avtovaz, Call it - Lacuna (via de publieksstemmen), Ohlsen en Shaemless. De hoofdprijs was opnametijd bij Bigmouth Music in Nijmegen, de tweede prijs was 250 euro wat besteed kon worden bij Stockenhof, en de publieksprijs was een professionele fotoshoot. Genoeg redenen om alles in de strijd te gooien. En dat gebeurde ook.
De tweede band die deze avond speelt is Avtovaz, een vierkoppige band die geen liedjes speelt, maar muziek maakt. Ze beginnen rustig met wat gitaargetokkel en een rustig pianogeluid. Langzaam gaan ze over in hardere rocktonen. De muziek klinkt goed en staat als een huis, maar doordat er zang ontbreekt en ze vrij veel in dezelfde golf van muziek blijven spelen houden ze de aandacht van het publiek er niet bij. De muziek blijft in een constante deining van hardere en zachtere muziek gaan, waar je op een gegeven moment een beetje klaar mee bent. In het laatste nummer laten ze echter ook zien dat ze keihard kunnen rocken, waardoor het publiek achterin ook iets meer aandacht voor ze krijgt. In dit nummer proberen ze net iets meer te provoceren dan met hun vorige klanken. Er zitten het hele optreden al redelijk wat dissonante klanken in, maar dit doen ze nog een laatste keer dunnetjes over met gitaren en een keyboard die net niet samen lijken te klinken, maar dit wel doen. De instrumentale gedeeltes van deze band zitten erg goed in elkaar, het is alleen erg jammer dat ze amper communiceren met het publiek of met elkaar. Hierdoor ziet het optreden er statisch uit. Ook brengen ze zelf de emotie die in de muziek weerklinkt niet helemaal over. Dit is natuurlijk moeilijk als je niet zingt, maar het kan wel.
Nadat Avtovaz het podium verlaat, zijn de jongens van Ohlsen aan de beurt. Ze beginnen meteen lekker met een zonnig indie-rock nummer, wat je meteen zin geeft in de zomer. De warme stem van zanger Jens van de Meulenhof past hier goed bij en maakt het geheel alleen nog maar aangenamer om naar te luisteren. Deze stemming blijft doorklinken in de andere nummers, wat de muziek af en toe eentonig maakt qua sfeer. Er wordt wel goed afgewisseld met gitaar- en basrifjes. Het geheel zit qua muziek goed in elkaar en er worden amper fouten gemaakt. De muziek doet denken aan Kensington, een band bij wie de heren ook in het voorprogramma hebben gestaan. De muziek die ze maken heeft een eigen sound, maar er zou meer geëxperimenteerd mogen worden.
Met hun dansbare liedjes schudden ze het publiek wel weer wakker, het is alleen jammer dat het publiek zijn mond niet houdt als er een rustiger nummer wordt ingezet. De band zelf probeert praatjes te houden tussendoor, maar die komen niet echt uit de verf. Ze hebben ook niet echt veel contact of interactie met elkaar en staan soms wat statisch op het podium. Het optreden zit desalniettemin goed in elkaar en wordt lekker rockend afgesloten.
Als laatste mag Shaemless het podium betreden. Deze vierkoppige band met vrouwelijke bassist valt voor ze beginnen al op door hun rock-‘n-roll uitstraling. Naast de stampende drums en scheurende gitaren, maken de leden zelf het publiek ook enthousiast. Dit is de eerste band deze avond die met het publiek speelt en samen veel plezier heeft op het podium. De muziek is een fijn staaltje blues punk, wat vooral lekker hard klinkt. De muziek staat als een huis en de zanger brengt ieder nummer lekker over. Zijn stem doet een beetje denken aan die van Mick Jagger, en heeft soms het rauwe randje van Kurt Cobain, maar hij heeft vooral een lekker eigen geluid wat de muziek goed aanvult. Bij deze band is de show helemaal compleet. De muziek klopt, de act klopt en het enthousiasme klopt. Het enige wat op deze band valt aan te merken is dat de zanger soms te ver gaat in zijn enthousiasme, maar het is begrijpelijk dat de adrenaline van zo'n show moeilijk te temmen valt.