3voor12 Gelderland drukt op de deurbel van de bovenwoning van Jelle Haagsma in de binnenstad van Arnhem. Een zwart-witte sticker van medemuzikant, vriend en stadgenoot Achterdochtig siert het brievenbusje aan de muur. De buzzer klinkt, de deur zwaait open en een stem roept: “Kom maar naar boven!” In een klein kamertje aan de voorzijde van het pand op de derde verdieping, volgestouwd met muziekinstrumenten, zitten twee van de drie bandleden van Jellephant & The Phantoms te praten. Even later komt gastheer Jelle een glas water brengen en schuift hij aan voor het eerste interview van Jellephant.

Om te beginnen, Jelle, zou je de bandleden willen voorstellen en zou je ze kort kunnen typeren?

Jelle: “Om te beginnen is er Pim Walter, onze bassist die er vandaag niet bij kan zijn. Pim is echt een vette bassist-bassist, maar eentje die net zoveel toevoegt als een leadgitarist. Hij heeft veel invloed op hoe de nummers klinken, ook naast de baspartij. Vervolgens hebben we hier naast mij Erik Oexman, drummer. Erik doet vaak belachelijke dingen die dan tot mijn grote verbazing heel goed blijken te werken binnen het grotere geheel van een liedje. Als je die partijen los hoort denk je ‘What the fuck!’ Maar met hem kan samba en punkrock heel goed samengaan. Tot slot zit hier tegenover mij Christopher Kalkman. Chris ken ik al sinds mijn twaalfde. Zoals Chris op het podium staat is hij ook binnen de band: een rots in de branding. Een repetitie zonder Chris is superkut. Hij is heel steady. En ik? Ik schrijf de liedjes en de teksten. En ik heb de band bij elkaar gehaald.” 

Voorafgaand aan het interview heeft 3voor12 zich nog eens ondergedompeld in de muziek van Jellephant die online te vinden is. Daarnaast kochten wij bij platenzaak Kroese het laatste album Trampoline Mind, dat eind 2014 verscheen op vinyl. Wat opvalt is dat zowel Trampoline Mind als voorganger Yours Truly (2013) – naast een tussentijds uitgebrachte EP en nog een split EP met Christopher – lovend gerecenseerd zijn en ook op ons indruk maken, terwijl de band zelf volkomen onder de radar opereert. Hoewel YouTube een mooie lijst met beeldmateriaal laat zien, zijn er weinig optredens, geen interviews en zeldzame hits op Google.

Blijven jullie bewust buiten het bereik van een groter publiek of is het publicitaire onkunde?
Jelle zucht en strekt zijn benen: “Vertel mij het maar. Ik denk dat het ermee te maken kan hebben dat ik niet echt consequent ben geweest in wat ik tot nu toe heb gemaakt. Met de ene plaat raak ik dit publiek en met de volgende bereik ik weer andere mensen. Dat eerste publiek denkt dan bij het tweede wat uitkomt misschien al snel ‘what is dit voor een shit?”
Erik: “Wellicht zitten we nog onder de radar omdat we keihard met de muziek bezig zijn. Dat is ook wel fijn, geen andere afleiding dan nummers maken. Het is ook niet erg om nog geen open boek te zijn. Voordat je fanatiek naar buiten treedt moet je weten wat je te zeggen hebt, wat voor band je bent en je repertoire moet kloppen. En ja, die tijd is nu gekomen.”
Christopher: “De vraag hoe we nu de aandacht gaan zoeken wordt nu zeker relevant omdat we nu ook echt de stijgende lijn te pakken hebben.”
 

De voor de hand liggende vervolgvraag is hoe jullie dan aan de weg gaan timmeren?

Jelle: “Als ik eenmaal vijftien platen heb gemaakt en we honderdduizend keer hebben opgetreden dan komen we er wel een keer. Hoe dan ook, we moeten ons zo min mogelijk laten afleiden van het muziek maken. Trampoline Mind was al best goed, maar ik zat voordat de plaat uitkwam al in het masterproces van de nieuwe plaat, waardoor er van pr voor dat albumweinig is terechtgekomen. Voor mijn gevoel is de muziek sinds Trampoline Mind ook pas echt op een punt gekomen waarop het ‘waardig’ is om er serieus mee naar buiten te komen.”

Erik: “We zijn nu bezig om de muziek te maken waar we zelf honderd procent achterstaan. In de muziek zit alles wat we te zeggen hebben. Daarom vertrouw ik er op dat we ons publiek wel gaan vinden, of het publiek ons. Dat is maar net hoe je het bekijkt.”

Heb je een idee over welke lijn je zoekt in je muziek?

Jelle schuift met zijn voet een gitaarkabel aan de kant en antwoordt: “Jazeker, dat is wat we op dit moment live doen. Maar dat is alweer voorbij Trampoline Mind en zelfs alweer voorbij de cassette die ik volgende maand uitbreng. Wat de wereld in komt loopt altijd achter op de dingen waarmee we op dat moment bezig zijn.” 

Kennen jullie The Hubschrauber met wie jullie in Luxor het podium delen?
Erik: “Ik ken Kasper van Moll, de bassist, van een NLP-training. Dat klikte wel. Zowel hij als zanger Otto van Toorn vinden ons bandje kennelijk wel leuk en daar is dit duo-optreden uit voortgekomen. Heel fijn. Als je de jongens van The Hubschrauber een beetje kent en hun muziek luistert merk je gewoon dat het klopt. De muziek die ze maken past gewoon bij die jongens. Het zijn hardwerkende jongens, als je ziet hoeveel shows ze dit voorjaar hebben gedaan, dan weet je gewoon dat ze iets heel erg goed doen.”
Jelle en Chris: “Wij laten ons verrassen!” 
Wat kunnen we van jullie verwachten tijdens de clubavond?
“Veel nieuwe dingen! In de set zitten een paar liedjes van de cassette die volgende maand uitkomt, maar vooral ook veel nieuwe liedjes.”
Erik: “En de band is voor de meeste mensen helemaal nieuw. De ’60 sound zit er nog steeds dik bovenop, en het geluid is voller.”

Jelle: “Dat klopt, het is minder ingehouden dan op de platen en de meeste nummers zijn ook korter.” 

En waarom moeten we massaal komen?

Stilte.

Erik: “We werken keihard, spelen niet op safe en gaan vol gas! We geven alles, zonder bullshit. En we praten niet tijdens de shows, haha.”