De setting van het eerste optreden laat meteen zien waarom Stukafest zo’n goed concept is. Singer-songwriter Kelvin Klaassen bespeelt de begane grond terwijl het publiek vanaf een met sfeervolle lichtjes beklede wenteltrap toekijkt. Vanaf het eerste nummer is duidelijk dat Klaassen een begenadigde stem met een enorm bereik heeft. Zijn uithalen klinken niet al te verzorgd, maar heerlijk rauw. Hij onderbreekt het eerste nummer om een aantal laatkomers welkom te heten. Kom gewoon op tijd mensen, zo moeilijk is het niet!

Open en eerlijk vertelt Klaassen over een writer’s block, dat je het als muzikant soms ook even niet meer weet. Het publiek waardeert dit en beantwoordt zijn nummers met een steeds langduriger applaus. Halverwege de set laat de Nijmeegse zanger het publiek kiezen tussen een rustiger en een wat drukker lied, omdat hij het naar eigen zeggen lastig vindt om zelf een keuze te maken. Terwijl de borrelnootjes worden doorgegeven zet Klaassen even later het zachte ‘My Ocean’ in. Waar het stemgeluid van Kelvin Klaassen een aantal nummers nogal vlak overkomt, laat hij juist in ‘My Ocean’ zien een prachtige stem met veel potentie te hebben. Kiezen is eigenlijk helemaal niet moeilijk, Kelvin moet het alleen nog even doen.

Een piepjonge student kunstgeschiedenis achter een piano;  op voorhand kan er van enige scepsis sprake zijn. Deze verdwijnt al snel als Oscar Rasco zijn ietwat melancholieke pianospel vermengt met zijn prettig ongepolijste stemgeluid. Zijn stem doet op een zeker moment denken aan een getergde Bowie in zijn jonge jaren.

De goed gevulde kamer is doodstil, afgezien van een paar giechelende dames die niet kunnen wachten tot het eindfeest begint. Ook deze singer-songwriter lijkt nog niet helemaal zeker te weten welke muzikale weg in te slaan. Dit blijkt vooral uit het tweetal instrumentale songs in de set. Het eerste lied is erg minimalistisch van aard en neigt sterk naar een compositie à la Philip Glass. Het tweede heeft juist veel meer een jazz sound. Als Rasco daarna een Sinatra-cover inzet lijkt het plaatje langzaam weer wat completer te worden; Oscar Rasco is een erg talentvolle zanger die zijn klassiekers goed kent. Melancholie op een klassieke leest geschoeid: kamerbewoner Esther heeft hier een interessante en vooral wonderlijke combinatie in huis gehaald.

De wanden van de woon- en eetkamer in de kelder van het studentenhuis zien er enigszins kaal uit. “De posters die er hingen zijn er in de loop der tijd af gesloopt”, vertelt de gastvrouw. Ironisch genoeg hangt er wel een ‘verboden te roken-bord’. Dat is nou jammer, want de muziek van Mike Dobber, a.k.a. A Million Squeeks Will Do You No Harm, nodigt uit om eens lekker te spacen. De eenmansband neemt iedereen mee op de golven van ambient, neo-classical en experimental. Het optreden is één langgerekt nummer waarvan de grondtoon (de drone) telkens verandert qua toon en tempo. Subtiele en soepele overgangen maken het een boeiend stuk om naar te luisteren. “Maar op een gegeven moment ging er iets mis, waardoor ik moest improviseren,” legt Mike uit. Een klein vlekje op een verder smetteloze performance. Naast de elektronische apparatuur liggen een aantal muziekcassettes en een minispeler waarmee Mike ze afspeelt. “Hij heeft in een kringloopwinkel een aantal mc’s gevonden met vogelgeluiden. Die heeft hij in zijn muziek verwerkt,” aldus de gastvrouw. Het resultaat is verbluffend. Bestaande nummers zijn zo anders gearrangeerd en tot een compositie verwerkt dat ze bijna niet meer terug te herkennen zijn. Deze vintage ambient is in het genre iets om in de gaten te houden.