De avond begint met de ingetogen muziek van Anna Witvliet (piano en viool) en Dirk Mesman (gitaar en zang), beter bekend als These People. Versterkt door Bram Witvliet op cello biedt dit kleinkunstdrietal een welkome afwisseling in het aanbod van gitaar- drum- en basbands. De band draait al een tijdje mee en heeft eerder bewezen dat in het klein houden van muziek heel veel kracht kan zitten. Helaas blijkt de muziek vanavond niet krachtig genoeg om de rumoerige zaal van de Merleyn stil te krijgen. Ondanks het feit dat Dirk Mesman kwalitatief misschien wel de beste zanger van de avond is komt het trio af en toe maar moeilijk boven het rumoer in de zaal uit. Oorzaak hiervan lijkt de aanhang van de volgende bands, die het stukje fatsoen om te luisteren helaas niet kunnen opbrengen. Vanuit een ander perspectief; het lukt These People niet om met hun repetoire de zaal plat te spelen. Ondanks de prachtige strijkersklanken en het gebruik van meerdere instrumenten bereikt de muziek geen hoogtepunt en blijft een knallende performance uit. Waarschijnlijk was These People in een andere setting met een ander publiek beter tot zijn recht gekomen.
Gisteravond werd in de Merleyn de tweede ronde van de 29e editie van de Roos van Nijmegen gehouden. In drie voorrondes strijden negen Nijmeegse bands voor een plek in de finale in Doornroosje op Hemelvaartsdag. De hoofdprijs bestaat uit drie dagen studiotijd, mastering en optredens. Drie finalisten worden door de jury gekozen en een vierde door het publiek. Het podium van een goed gevuld Merleyn was deze keer voor These People, Lippu en Shaemless.
Het product van een jamsessie tussen Ruutger Lenzen en Philip Stohr is Lippu. Deze Nederlandstalige band is duidelijk van plan een feestje te bouwen. Zanger Ruutger is een energieke frontman van een band die met vijf leden het podium behoorlijk vol laat lijken. Lippu trapt al kroontjesdragend af met een opzettelijk vals gespeelde versie van het Wilhelmus om het publiek wat los te maken en mee te laten zingen. De overgang blijkt helaas te groot voor het publiek en de gehoopte respons blijft achterwege. Waar Lippu muzikaal gezien heen wil is niet helemaal duidelijk. Zelf omschrijven ze zich als een pop- en soulband maar de riffjes neigen vaak meer naar britpop of ska. De casual meezingsfeer die de band neer wil zetten is duidelijk teveel gevraagd en ondanks de aanstekelijkheid van het enthousiasme van de band, klinkt de performance muzikaal niet strak genoeg. Dat ze het gezellig hebben met elkaar en met hun aanhang is duidelijk te zien, maar kwalitatief lukt het Lippu niet te overtuigen. Het enthousiasme van Ruutger maakt zijn zangkwaliteiten helaas niet goed.
Al langere tijd worden de podia van Nijmegen en omstreken onveilig gemaakt door Shaemless. Daan Strum (gitaar en zang), Tom Brouwers (gitaar) en Cyril Rommens (drums) treden sinds 2009 als Shaemless op, maar spelen al veel langer samen. Sinds afgelopen jaar hebben ze versterking gekregen van Tayla van Ingen op de bas. Het wordt meteen duidelijk dat Shaemless de nodige podiumervaring heeft opgedaan op Nijmeegse locaties als Café Trianon, De Bijstand, De Onderbroek en het Kids ’n Billies festival. Daan staat op het podium alsof hij er geboren is en heeft aan zijn uitstraling alleen genoeg om de hele zaal mee te krijgen. De gitaarriffs zijn hard maar rechtvaardig en de algemene presentatie doet denken aan grunge-legende Nirvana met zang van de Rolling Stones. De afwisseling tussen tempo en volume bij nummers als ‘Distraction’ zitten goed in elkaar en voelen professioneel. Zelfs het slepen van gitaren over versterkers en de sprong van zanger Daan van het podium voelen niet overdreven. Shaemless doet zijn ding alsof het nooit anders geweest is en het moge duidelijk zijn; als overall performance springt Shaemless met kop en schouders boven zijn voorgangers uit.