Het veld voor het hoofdpodium is nog amper gevuld als de drie bandleden van Band Of Skulls de bühne betreden. Vooral zanger Russell Mardsen lijkt hierdoor tijdens de eerste nummers uit te stralen dat het voor hem redelijk ongemakkelijk is voor een dergelijk leeg terrein te staan. Gelukkig gaat de knop al snel om. Met de nummers ‘Sweet Sour’ en het pakkende ‘Himalayan’, afkomstig van het in 2014 uitgebrachte gelijknamige album, weet de band de sfeer langzaamaan meer naar hun hand te zetten. Vooral het energieke spel van drummer Matt Hayward lijkt aanstekelijk te werken op de frontman en bassiste, want gedrieën smeden ze een alsmaar opbouwende garagerockwervelstorm.

Als vervolgens tijdens ‘Death by Diamonds and Pearls’ de eerste regendruppels beginnen te vallen, is dit voor enkele bezoekers het sein los te gaan. Bier, regen en een portie stevige rock horen nu eenmaal bij het gezelligste festival van Nederland. Met de single ‘I Know What I Am’ beleeft het optreden uiteindelijk zijn verwachte hoogtepunt. Al met al kan worden geconcludeerd dat het trio uit Southampton net iets te vroeg staat geprogrammeerd om daadwerkelijk een onvergetelijk optreden neer te zetten.

In de Megatent staat vandaag zowaar een compleet Zweeds elftal op de bühne. De heren van Hoffmaestro laten vanaf de eerste seconde weten dat ze alles uit de kast zullen halen het publiek een uur lang te entertainen. Waar de band in groten getale aanwezig is, laat het Achterhoekse publiek het helaas afweten. Dat wordt pijnlijk zichtbaar wanneer de band alle aanwezigen door de tent van links naar rechts laat rennen. De grote leegte die ontstaat, blijkt echter weinig effect te hebben. Onverstoorbaar gaan in het bijzonder de beide frontmannen verder met watergooien en zwaaien met handdoeken.

De boel wordt nog extra opgestookt met de vraag: “Is this the craziest festival in Holland or not?” Een volmondig “Yeah” weerkaatst naar het podium. Heuse polonaises worden ingezet tijdens de single ‘Highway Man’ en zelfs een wall of death ontstaat ter afsluiting in de sfeervolle tent. Hoffmaestro weet met haar combinatie van blazers en elektronische muziek een sfeer van vrijheid en vrolijkheid te creëren. De veelbelovende aankondiging in het programma als “één van de meest energieke en explosieve bands ooit” blijkt niet overdreven. En Hoffmaestro krijgt degenen die aanwezig zijn daar gaandeweg het optreden in mee, dronken én nuchter.

Terwijl het veld voor het hoofdpodium volgepakt staat met bezoekers voor Miss Montreal, spelen elders bandjes op de weggestopte podia voor een zeer klein publiek. Dit overkomt ook de reggae/ska band Leeways. De heren die zich winnaars van de Grote Prijs van Nederland mogen noemen, moeten op de Reggaeweide helaas genoegen nemen met een redelijk groepje liefhebbers. Onder een walm van wietdampen en met de voetjes in het zand waan je jezelf even op een zomers Jamaica. De gemoedelijke sfeer zorgt er voor dat de Gelderlandse band niet overdreven hun best hoeft te doen om een degelijke set neer te zetten.

Het vijftal weet onder leiding van rappers Siggy en Benjamin T hun verwachtingen meer dan waar te maken. Met een cocktailtje in de hand staat menig bezoeker zichtbaar te genieten van onder andere het funky ‘Lost Again’ en ‘Freedom’. Elk bandlid krijgt vandaag voldoende ruimte om te stralen tijdens hun tweede optreden op een Zwarte Cross editie. Zo laat met name de in Rusland geboren gitarist Andrej met zijn melodieuze solo’s zien en horen waarom de band zo getalenteerd is. Hoogtepuntje is echter zonder twijfel het onvervalste doedelzakspel van de reusachtige frontman Siggy. Multicultureler dan Leeways kan het vandaag niet.

Na de traditionele vuurwerkshow betreedt Anouk het hoofdpodium en met haar opkomst begint het meteen enorm te hozen. Poncho’s en regenjassen komen tevoorschijn, maar Neerlands enige echte rockdiva deert het allemaal niet. Met een ingetogen en bluesy insteek komen de grote hits zoals ‘Good God’, ‘Michel’ en ‘Three Days In A Row’ voorbij. Pas na ‘R U Kiddin Me’ maakt la Teeuwe voor het eerst contact met het inmiddels doorweekte publiek: “Ik heb echt een focking bad hairday!” Zo kennen we de onvervalste Haagse blondine weer. De band speelt totaal in dienst van de frontvrouw en haar zangpartijen staan nog steeds als een huis, maar toch weet Anouk niet helemaal te overtuigen.

Dat er twee autocue-schermen voor haar op het podium staan, geeft des te meer aan dat ze momenteel liever muziek schrijft en produceert dan dat ze door het land op tournee gaat. Nadat het optreden een beetje lijkt in te zakken met het gevoelige ‘Looking For Love’, wordt het afgesloten met de up-tempo klassiekers ‘Nobody’s Wife’ en ‘Girl’. Zodra de laatste tonen gepeeld zijn, houdt ook de regenbui het voor gezien. De bezoekers worden lieflijk door de zangeres bedankt voor hun komst en Anouk wenst ze een goede reis richting huis of tent. Tante Rikkie mag dan wel de officiële gastvrouw van de Zwarte Cross zijn, maar vanavond liet ook Anouk op een rockende wijze haar zachte moederkant zien.