Diggeth mag in the Roadhouse het spits afbijten, maar dit lijkt nog niet zo makkelijk voor de band. Het publiek is nog wat rustig - misschien is het nog niet klaar voor zoveel gitaargeweld op de vroege ochtend, of wellicht zit er gewoon nog niet genoeg bier in. De band doet in elk geval zijn best, getuige de energie waarmee bassist Alco pose na pose aanneemt en het onderlinge contact. De Achterhoekse band heeft het voordeel van de thuiswedstrijd, maar wellicht kan het in de verlenging - later op de dag speelt de band nog een keer in een van de kroegen - iets meer beweging in het statische publiek krijgen.

Het geluid van deze vier Dubliners is donker maar gefocust en intens. Voorzover je het al in een hokje kunt plaatsen is de muziekstijl metal/punk met hier en daar een psychedelische garagerockachtige uitspatting. Frontman James Cox hangt tussen zijn twee microfoonstatieven als een gekooide panter. Hij staart naar het publiek alsof hij het wil bedwelmen met zijn galmende effecten die hij op zijn microfoon heeft staan. Het heeft af en toe wat weg van de Rasti Rostelli Hypnose Show, met zijn ogen die wagenwijd opengesperd staan. Het publiek is nog wel wat stijf; niet zozeer door het hypnotiserend effect maar waarschijnlijk meer door het relatief vroege tijdstip (14:30 uur, vrijdagmiddag) dat deze band in the middle of nowhere-rockschuur staat te raggen.

The Roadhouse puilt uit op het moment dat Shaking Godspeed optreedt. Het is ook wel een thuiswedstrijd voor deze (een van de meest succesvolle) band uit de Achterhoek. In 2011 hebben ze nog een tour gedaan met Deep Purple en Wolfmother. In 2014 is de samenstelling van band wat veranderd. Frontman en oprichter Wout Kemkens heeft een tweede gitarist/zanger, Rocco Ostermann, aan de band toegevoegd, die verder bestaat uit drummer Maarten Rischen en bassist/toetsenist/zanger Alex van Damme. Het is lastig om de nummers in een bepaald genre te duwen. Dat komt ook wel omdat sommige nummers iets schizofreens in zich hebben, of zoals Kemkens in een interview elders ooit heeft gezegd: “Je dacht het lied te kennen, maar ineens zie je het andere gezicht.” Veel nummers van hun laatste album Welcome Back Wolf komen voorbij, zoals ‘Commando’, ‘The Lighthouse’ en ‘Future Boogie’.

“Janis Joplin leeft!” horen we iemand uit het publiek schreeuwen bij het hoofdpodium. Opvallend veel grote lenzen staan met een hoek van 70 graden gericht op zangeres Elin Larsson die op het (te) hoge podium staat te zwieren en te rocken. Zij heeft haar uiterlijk mee: een mooie blonde Zweedse vrouw met een sterke uitstraling. Zo’n dame die even door je gedachten kan schieten, als je in de vroege ochtend je tanden zet in een knapperig stuk Knäckebröd. Ze heeft een behoorlijk kort rokje aan. Het geeft te denken naar hetgeen de fotografen nu precies proberen vast te leggen. Maar laten we het vooral over haar muziek en zangkwaliteiten hebben: het is stevige soulvolle blues met duidelijke invloeden van Led Zeppelin, Jimi Hendrix, Cream, Jefferson Airplane en ja....Janis Joplin. De band kent een internationale samenstelling: Amerikaans (Zack Anderson, bas - Cory Berry, drums), Frans  (Dorian Sorriaux, gitaar) en Zweeds (Elin Larsson, zang). Er staat een stevige band met een mooi samenspel van klanken tussen de jonge gitaar virtuoos Dorian en de zelfverzekerde Elin. Van deze band gaan we ongetwijfeld meer horen.

John Coffey - Roadhouse is afgeladen, en voorzorgsmaatregelen zijn getroffen: bier mag niet naar boven (beveiliging heeft allicht het filmpje van Pinkpop gezien), maar wel meer mensen dan lijken te passen. De regen drukt het publiek nog wat meer naar binnen als presentator Wim Koens aan het publiek vraagt om het allemaal een fijne sfeer te houden, maar wel een feestje te bouwen.
De heren van John Coffey geven een energieke show weg waar het publiek van smult, en waarop flink gecrowsdsurfd wordt. Ook het bier vliegt rijkelijk in het rond, want drinken is toch de tijd niet voor: de versterkers lijken op standje elf te staan vanavond, en het publiek wat niet van Anouk - die tegelijkertijd speelt - houdt vreet dit graag. De vrijdag is afgesloten.