Het is even wennen: een kleine jongen die als een ervaren roadie de gitaren aangeeft bij het optreden van Raketkanon. Dat het een matinee-voorstelling van de Vlaamse noiserockers is, is wel duidelijk. Desondanks geven ze weer een vlammende show weg, Roadhouse-waardig. De schuur is mager gevuld, maar de fanatieke moshpitters zijn al weer druk bezig. Zanger Pieter Paul Devos lijkt wel bezeten en gaat als een duivel te keer. Hij vraagt het publiek op de bovenverdieping van de boerenschuur om een dive het publiek in te maken, maar dat blijkt toch teveel van het goede te zijn. Vanaf het podium klimt hij zelfs omhoog om het de toeschouwers persoonlijk te vragen. Maar nee, er wil echt niemand springen. Hij zou zelf het ‘goede’ voorbeeld kunnen geven, maar de terughoudendheid van de Vlaamse zanger zegt genoeg. Intussen gaat de band helemaal los. Het laatste beetje kruit moet en zal opbranden. Dat gebeurt ook. Pieter Paul screamt er op los en beweegt zich spastisch over de bühne en ook zijn medebandleden lopen helemaal leeg. Drummer Pieter de Wilde wappert met zijn handdoek voor wat koeling, bij Lode Vlaeminck loopt het zweet van zijn gezicht zo op de bassynthesizer en alleen gitarist Jef Verbeeck houdt het hoofd enigszins koel. In het publiek is het niet zo heet als op het podium denkt hij, dus zijn microfoon wordt daar neergezet en hij speelt daar vrolijk verder. Pieter Paul vraagt een meisje het podium op, maar die weigert. Misschien kent ze de foto van een eerder concert, waarop de zanger zich op het podium oraal laat bevredigen. Hoe dan ook, dit optreden davert van het begin tot het eind. Als uitsmijter trekt Pieter Paul zijn apparatuur aan gort en duikt hij het publiek in. Het echte kanon op de crossbaan zwijgt (voor even).
 

De prehistorische mens, geëvolueerd tot een moderne rockmachine. Zo zou je de drie mannen van Kadavar kunnen omschrijven. Het Berlijnse trio mixt hardrock met stoner en psychedelische rock. De invloeden van bijvoorbeeld Led Zeppelin zijn duidelijk hoorbaar. Hoewel ze maar met zijn drieën zijn, klinkt het alsof er een grote band staat te spelen. Dat zegt wel iets over de virtuositeit van zanger-gitarist Christoph Lindemann (aka ‘lupus’), de andere Christoph (Bartelt, nickname ‘Tiger’) op drums en bassist Simon ‘dragon’ Bouteloup. Kadavar laat er geen gras over groeien en gooit meteen de beuk erin. In een moordend tempo krijgt het publiek het hele spectrum van de hardrock voorgeschoteld, van acid tot noise, van psychedelisch tot stoner. Het is opvallend dat er niet gemoshed wordt, maar geheadbanged. Dit is duidelijk muziek voor liefhebbers.

Naast The Kik brengt ook The Deaf de bijna vergeten Nederbeat weer tot leven. Vooral in Den Haag kwam deze stroming op in de zestiger jaren. De vier Hagenezen doen hun afkomst dus eer aan. Met hun kleding, looks en retro-instrumenten lijkt het alsof we in een tijdmachine naar dat tijdperk zijn teruggegaan. Als Spike en de andere bandleden het podium op komen, gaat het gelijk vol gas vooruit. “Wie hebben er na drie dagen feesten nog energie in hun flikker?” Heel veel mensen, blijkbaar. De frontman hoeft het publiek nauwelijks aan te sporen om alles te geven, net als hijzelf en de band. Het ‘woo-oo-oo-hoo’ van ‘I’m alive’ wordt luidkeels meegezongen. Spike besteedt weinig tijd aan small talk en dat houdt de vaart erin. Alles beweegt, behalve het drumstel. Midnight Mau rent zelfs met een tamboerijn door het publiek, de trap op en via het balkon weer terug naar het podium. Janneke ‘Miss Fuzz’ Nijhuis kan ook al niet stilstaan en werkt zich letterlijk in het zweet, net als Kit Carrera achter de drumkit. Met ‘Dead Moon Rise’ (een hommage aan de Amerikaanse punkrockband Dead Moon) doen Spike en Co. er nog een schepje bovenop. Liefhebbers als ze zijn, geven ze hun optreden een knallend uiteinde.