Intergalactic Lovers, Arc, 20 juli.
#valkhof15: Intergalactic Lovers redt eigen show op de valreep
Belgische formatie haalt niveau van de platen live niet.
Intergalactic Lovers heeft een respectabele hoeveelheid succes verworven met het op plaat opgenomen materiaal. Een lange periode langs de poppodia en zelfs een show op Pinkpop in 2014 waren het gevolg. Bevestigen zij hun status op het Valkhof Festival?
Het concert
De act
De Vlaamse band gevormd rond zangeres Lara Chedraoui heeft vanaf de eerste plaat succes ervaren met hun melancholische en bij vlagen een onverwachts donkere invalshoek. Toch zijn het de fijne ritmes en frivoliteit van de onvervalste popsongs die debuutplaat Greetings & Salutations tot een succes maakte bij een groot publiek. Detail en perfectie zijn de nieuwe sleutelwoorden van de in 2014 uitgekomen plaat Little Heavy Burdens. De show op het Valkhof Festival is onderdeel van een laatste toer voordat de band aan nieuw materiaal gaat beginnen. Een uitermate geschikt moment om te kijken of de band live ook een goede ontwikkeling heeft doorgemaakt en ook op dat gebied een goede reputatie verdient.
Het moment
Het optreden lijkt vast te zitten in een dip, waar de band niet uit komt. Op dat moment zet de band ‘Howl’ in. Een vreemde eend in de bijt, als je kijkt naar het materiaal van Intergalactic Lovers én in deze set. Donkerder, meer variatie in tempo en intensiteit maken het tot een keerpunt. Het dankbare applaus komt van een publiek dat onder de indruk is.
Het publiek
Intergalactic Lovers vult het veld voor de Arc redelijk. Toch heeft het publiek last van de ééntonige opening. Het geroezemoes wordt harder en harder gedurende de show. Een jammerlijk mislukte poging om het publiek mee te laten zingen tijdens ‘Islands’ geeft aan dat tegen die tijd de aandacht van het publiek al lang verwaaid is.
Het oordeel
Aan de kracht van individuele nummers ligt het niet. De muziek van Intergalactic Lovers heeft het namelijk in zich om erg meeslepend te zijn. De tracks laten je in je dromen wegzinken. Dat, op een schemerige achtergrond met lichte regen, zorgde voor de perfecte setting voor een prachtig melancholisch momentje.
Het begin van de set is, echter, ronduit saai. Hun eigen kenmerkende sound klinkt eentonig door de keuze voor vergelijkbare tracks in het begin van de show en mist pit op de juiste momenten. De band lijkt even te moeten warmdraaien en lijkt op zoek naar het juiste gevoel. Net zo eentonig en vlak als de muziek zelf, is de stage-performance tijdens het eerste drietal tracks. Lara Chedraoui drumt nagenoeg elk nummer ongeïnspireerd met haar lege handen mee en lijkt te verlangen naar het moment dat ze weer mag gaan zingen.
Gelukkig pakt de band de goede vorm halverwege de show op. Een beter gedeelte van de setlist en een warmgedraaide leadzangeres, leiden ertoe dat de band een voldoende scoort. Slechts een nauwe voldoende, die op ervaring is binnengesleept. Dit is niet een optreden waar men het volgend jaar nog over heeft.