Om 12.30 wordt de festivalzondag geopend op Landgoed De Doornik met een akoestisch optreden van Typhoon. Deze rapper is dit jaar al op diverse festivals als grote verrassing en publiekslieveling ontvangen. Samen met een gitarist en een saxofonist betreedt hij het podiumpje (bestaande uit een laag pallets met een mooie rode pers erover) en zegt: “te gek dat jullie hier zijn.” Dan, met een verbaasde blik: “te gek dat wij hier zijn, wat een te gave locatie!” Hij belooft zijn publiek een half uur ontspannen zondagochtendmuziek. Die belofte maakt hij waar, met een paar mooi relaxt gespeelde nummers van zijn nieuwe cd Lobi Da Basi.

 

Glenn de Randamie (Typhoon) groeide op in het Veluwse dorp ’t Harde en haalt nog steeds zijn inspiratie en rust graag in het bos. Soms klimt hij daarbij in een boom. En dan lopen zijn buren langs, die hun hond uitlaten en hem bezorgd vragen: “gaat het nog wel, jong?” Hij maakt deel uit van een muzikale familie en begint zijn carrière in een hiphopformatie met leden van Opgezwolle en zijn oudere broer Kevin (Blaxtar). Andere leden van zijn muzikale familie zijn zangeres Dinopha (Sharon de Randamie) en rapper O-Dog (Earl de Randamie). Tijdens zijn studie religiestudies leert hij dat je religie kunt loskoppelen van spiritualiteit. De spiritualiteit vind je terug in zijn muziek, waarvan de poëtische en filosofische teksten absoluut het luisteren waard zijn. Zoals het nummer Hemel Valt, waarin hij zich voorstelt dat God het moe wordt om de hele wereld te dragen en hij het van haar over neemt, zodat zij even weg kan samen met Allah. En ja, dat hebben we goed verstaan. Typhoon brengt zijn nummers met veel enthousiasme, een brede glimlach en een keurige, bijna ouderwets aandoende dictie. Er valt geen onvertogen woord – al kan dat ook aan de leeftijd van de jongste aanwezigen liggen. Het halve uur vliegt voorbij, het applaus is warm en welgemeend, en Typhoon heeft er weer een hele schare fans bij. [HM]

Daar staat Harm Goslink Kuiper in een atelier. Een op het eerste gezicht logische plek voor de Rotterdammer, die om zich heen een vijftal zelfgebouwde gitaren (en een uit oude violen opgebouwde contrabas) heeft tentoongesteld. Met zijn creativiteit als instrumentenbouwer schopte hij het in 2005 al eens tot multi-instrumentalist van de Rotterdamse countrypopgroep El Pino & The Volunteers, om daar twee jaar later alweer uit te stappen. Tegenwoordig maakt hij Nederlandstalige kleinkunstliedjes op het randje van platheid (In Je Nakie) en clichés (Cocaïne, Uniek). Vooruit, die liedjes zijn slechts onderdeel van de act: natuurlijk is het knap hoe hij instrumenten maakt van sigarendozen, HEMA-potloden, fruitkisten en deurdrempels. Leuk om eens gezien te hebben, maar voor weinig aanwezigen een reden om diens aangeprezen cd na afloop aan te schaffen. De omslag - een zelfgeschilderd stilleven van een fruitschaal met twee vrouwenborsten - kan daar geen verandering in brengen. [RO]

Eerder dit jaar waren we op Grasnapolsky nogal onder de indruk van Douglas Firs. In Radio Kootwijk zagen we destijds Gertjan van Hellemont met zijn broer Sem een sterke akoestische set spelen, onder het mom van “op zondag speel ik graag akoestisch” en met veel nieuwe nummers van een later dit jaar te verschijnen plaat. Inmiddels zijn we ruim een half jaar verder, is de release van de nieuwe plaat opgeschoven naar 2015 en heeft een dame de plek van broer Sem achter de toetsen ingenomen. Dat laatste lijkt overigens alleen te gelden voor vanmiddag, als het Belgische duo twee optredens op de zolder van het Dijkmagazijn speelt. Tussen de opgezette vossen, vogels en steenmarters is het wel een tikkeltje minder sterk dan eerder dit jaar op Grasnapolsky: bekendere nummers als Shimmer And Glow en Pretty Legs And Things To Do klinken opvallend vlak, terwijl het nieuwe Caroline na een hoopgevend schurend begin ook de aandacht niet kan vasthouden. En toch blijft de mix van rootsy alt-country en folkpop, zeker in combinatie met het voelbare muzikale talent van Gertjan, benieuwd maken naar de volgende plaat. In 2015 zullen we het weten. [RO]

 

Als laatste band in de schuur staat Bewilder geprogrammeerd, de Utrechtse vijfmansformatie die zich graag laat aanspreken met hun achternamen. Ook al zo'n band die we op Grasnapolsky zagen: de belofte die zich destijds bij hun eerste “echte” show aankondigde wordt vandaag waargemaakt. Er staat een professionele set op het podium die van het begin tot het einde weet te boeien. Bij de inzet van het tweede nummer valt de stroom uit. Laconiek drumt de drummer nog een paar maten door in het donker. Vol overgave start het tweede nummer opnieuw en

weer valt de stroom uit, waarop frontman Westerik voorstelt om met wat minder licht te spelen, “want dat doen we toch eigenlijk liever”. Bewilder speelt stevige rock, waarmee ze soms toch een gevoelige snaar raken zoals in het close harmony gezongen The Unknown. Bij het catchy So It Goes swingt de zaal, weliswaar zittend, lekker mee. Kortgeleden is hun eerste nummer, Safe, in het openbaar op YouTube verschenen. Het wachten is nu op hun eerste cd, want daar zijn ze duidelijk klaar voor. [HM]