Waarom duurde het 30 jaar voordat je daadwerkelijk je solo-album hebt gemaakt?
Steve: “ik had midden jaren ‘80 een idee voor een rockproject, naast Marillion. Maar het was niet de juiste tijd hiervoor. De stabiliteit van de band moest worden bewaard. Toen ik een tweede kans kreeg om iets anders te doen, het maken van een instrumentaal album, vroeg ik me af waarom ik zou moeten investeren in een instrumentale plaat, zonder zang? Ik kwam een zangeres tegen, Hannah Stobart, met wie ik onder de naam Wishing Tree twee albums maakte. Deze werden weliswaar goed ontvangen door de mensen die ze hoorden, maar jammer genoeg bereikte Wishing Tree geen groot publiek. Mijn derde kans op een soloproject ontstond in 2013 tijdens het Guitar Festival in Plovdiv (Bulgarije) waar ik zou optreden. Ik wist niet goed wat ik moest spelen. Alles wat er vanaf toen tot en met nu gebeurde, is daaruit voortgekomen.”
Na dertig jaar brengt Steve Rothery dan eindelijk zijn eerste solo-album uit
DRU Cultuurfabriek podium voor live-optreden ‘The Ghosts Of Pripyat’
Steve Rothery is vooral bekend als co-founder en gitarist van de progrockband Marillion, maar van een solocarrière is het nog niet gekomen. Al eerder ontving hij diverse aanbiedingen om naast Marillion ook mee te werken aan andere muziekprojecten, maar daar ging hij om verschillende redenen niet op in. Door een speling van het lot is het er in 2013 toch van gekomen. De Steve Rothery Band was geboren en doet nu DRU Cultuurfabriek in Ulft aan. Tijd voor een interview.
Je hebt toen met gitarist Dave Foster een aantal schrijfsessies gedaan en ontstond toen het idee voor een eigen band?
“Dave en ik zijn al jaren goede vrienden. Het klikt ook muzikaal goed, waardoor het schrijven van nummers snel en makkelijk ging.”
Waar haal jij je inspiratie vandaan?
“Ik ben opgegroeid in North-Yorkshire, aan de Noordzeekust, in de jaren ‘60 en ‘70. Folkmuziek is daar populair. Die invloed is heel subtiel merkbaar in mijn manier van schrijven, bij zowel Marillion als Wishing Tree. Ook raakte ik geïnteresseerd in filmmuziek. Pas toen ik 15 jaar was, ging ik naar rockmuziek van bijvoorbeeld Pink Floyd en Genesis luisteren.”
Kun je je solo-werk binnen de context van Marillion doen, of kan het niet anders dat je solocarrière naast je carrière bij Marillion plaatsvindt?
“Het werken in een band heeft andere vereisten dan solo. In een groep als Marillion heb je te maken met vijf verschillende meningen. Als ik in mijn soloproject iets goed vind, werken we dat gewoon uit zonder dat ik rekening hoef te houden met wat de andere bandleden er van vinden. Steve Rothery Band is iets totaal anders dan Marillion. Voor mij is dit een soort ‘vakantie’.”
Marillion is en blijft speciaal voor de gitarist. Steve: “de manier van muzikale interactie en de muziek die we maken, daar ben ik trots op. Je kunt Steve Rothery Band niet vergelijken met Marillion. Bij beide is het geweldig om te spelen. Het enige verschil is dat Marillion twee keyboardspelers heeft en Steve Rothery
Band ‘maar’ één. Maar wel met twee gitaristen.”
Eind 2014 ga je weer op tournee met Marillion. Je bent zo’n beetje het laatste bandlid die zijn solocarrière heeft opgestart. In welk opzicht hebben deze solocarrières invloed op de progressie van Marillion?
“Voor Wishing Tree schreef ik een aantal akoestische nummers. Voor het volgende Marillion-album heb ik toen ook een paar akoestische nummers geschreven. In de goede oude tijd schreven we veel door te jammen, maar onze solocarrières zijn ook een inspiratiebron geworden. Dus in zekere zin wordt de muziek van Marillion daardoor beïnvloed. Ik ben benieuwd of mijn soloproject invloed heeft op het schrijven van liedjes voor het nieuwe Marillion-album.”
Op ‘The Ghosts Of Pripyat’ laat je horen dat je muziek is beïnvloed door cinematografie. Is dit de ontwikkeling van je solocarrière?
“Ja, dat denk ik wel. Het ‘huwelijk’ tussen filmbeelden en muziek is zo krachtig. Als die twee samen komen, overstijgt dat beide genres. We proberen de sfeer die de beelden oproepen terug te laten komen in de muziek. Het is anders om muziek te schrijven die een verhaal versterkt. Het vereist specifieke vaardigheden, maar dat is juist ook interessant. Ik heb een paar jaar geleden de muziek geschreven bij een film over pesten. Ik hoop dat ik nog vaker de gelegenheid zal krijgen om meer op dit gebied te doen.”
Je nieuwe album is 100% instrumentaal. Waarom is de zang weggelaten?
“Als je zang toevoegt aan de muziek, zijn luisteraars geneigd daar naar te luisteren. Dat leidt de aandacht van de muziek af. Mensen worden nu eenmaal automatisch aangetrokken door een menselijke stem. Ik wilde zo het verhaal versterken.”
Wil je in je soloprojecten ook een bijdrage leveren aan de discussie over maatschappelijke problemen?
“Het is altijd goed om iets te doen voor de goede zaak. Tijdens deze tour zou ik in Kiev en Moskou spelen om de duizenden mensen te herdenken die door de Chernobylramp zijn gestorven. Je kunt je voorstellen dat, gegeven de huidige problemen daar, beide optredens werden verplaatst, zo niet geannuleerd. Het is altijd goed om iets positiefs te doen. Ik probeer mensen bewust te maken van zaken waar ze over zouden moeten nadenken.”
De financiering van jouw nieuwe solo-album gebeurde door crowdfunding (via Kickstarter). Gaat het met het maken en verkopen van muziek die richting op?
“Marillion wordt beschouwd als de pionier op dit gebied. We zagen de potentie van het internet. Het gaat niet over het verkopen van cd’s, maar om de financiering van het maken daarvan rond te krijgen. Door mee te doen aan crowdfunding help je de auteur om iets bijzonders te maken en de artiest/band ‘in leven te houden’ voor één tot anderhalf jaar. In ruil daarvoor krijg je zelf het gevoel een steentje aan het creatieve proces te hebben bijgedragen en daardoor komt een mooie album tot stand.”
De zanger van de Marillion-tributeband, Martin Jakubski, zingt op deze tournee een aantal Marillion-klassiekers mee. Hoe is de balans tussen de instrumentale nummers en de songs met zang tijdens de live-optredens?
“Het is leuk om oude Marillion-songs met de Steve Rothery Band te spelen, als een soort reïncarnatie. Als toegift spelen we met Martin als zanger zo’n zes tot zeven Marillion-songs die de toeschouwers al lang niet meer hebben gehoord, zoals Cinderella Search en Incubus.”